Zoti fali shumë bukuri në botë Fali dete e male plot me bukuri. Mirepo krejt këto bukuri i zbukuroi Kur botës ja fali një femër si ty! Ta fali trupin kaq të shëndetshëm E të gjatë mjaftueshëm gati sa unë, Ta fali lëkurën të bardh si bora në male E syt e kaltërt të bukur si lumë! Të dha ftyrën kaq të këndshme Buzët e bukura njëra mbi tjetrën, Edhe dhëmbët bashk me hundën Qerpikët, faqet e vetullën! Duart e bukura dhe kaq elegante Ecjen e drejt, buzqeshjen plot drit e diell, Dhe flokët e gjata e natyrale Që ska të tilla në tokë po as në qiell! Zërin e ëmbël e të vecantë Që fjalët kaq ëmbël i shqiptonë. Dhe zemrën e madhe që ke brenda trupit Që Zotin falenderon, falenderon, falenderon! Pra të falemnderit o Zot Që vajzën që dua unë e bëre kaq të dukur. Dhe faleminderit për pjesën e saj të brendshme Që eshtë shumë herë më e bukurë!

Koha thuhet sheron gjithçka Po kohen valle kush e sheron? Perjetimet ndoshta nuk kthehen prapa Po kujtimi i tyre sa shume trishton. Sa shume kohe valle duhet Qe kohen ne ta sherojm? Qe pastaj ne te tregojm sa kohe duhet Qe nje pjes te kohes ta harrojm! Edhe trimat sigurisht frigesohen Por friga e tyre ka krejt trajt tjeter, Guximi i tyre kthehet ne frige Vetem kur hapet plaga e vjeter! Pra i frigohen dhimbjes se tjetrit Te tjetrit qe e duan me shume se veten, Dhimbjen per veti e durojn ne heshtje Por s'munden te tjetrit qe per te jep jeten!