E kam pas fatin të  jem mbi kurrizin e një deve

E të kalëroj netëve pa hanë i vetëm

Dukë mbajtur mbi supe barrën, mbijetësën, rezistencën,

Harresën, shenjën e të madhes e të largtës, dritë

Ndaj, mos ma vendosni thikën në fyt

As mos më gjuani me gur, tek eci zvarrë i gjakosur

Me lejoni të mbushem frymë, e të shikoj belbat e syve tuaj

Dhe t`ua konstatoj pulsin, lëvizjen e syve, mimikat dhe

Përplasjet e mendimeve, ideve dhe përmasave tuaja,

Dalura të gjitha sëbashku me një ofshamë.

E ndjej edhe kur tash solemnisht bëheni gati

Dhe agimi përplaset mbi pjesën e ksaj toke

Dhe duart e mia të “çelikta” të lidhura qëndrojnë, dhe sytë

Nga lodhja marrin pamje briliante, njejt sikur gjithë historia njerzore

Kur të vetmuarit marrin pamje të veçant gjatë persekutimit

Dhe të fortit prej qelqi të ndërtuar, shikojnë

Dhe un i shikoj po me të njejtin mall, me

Të njejtën buzëqeshje, me shumë dashamirësi

Tani që po ndahemi, sidomos… tani që më dua t`i harroj

Tani që mes turmës  nuk po dalloj kujtesën, shkëlqimin që dallova dikur

Tani më që nuk njihem me askënd për asgjë

Tani që kushedi se ku do të ngrihem, hija ime

Sepse zemrat  ishin ngri,

Nuk  ka varr që do ta mbajë, nuk ka zemër

S`ka njeri, s`ka njeri që e don më shumë dritën                                                                                                                 

Sesa drita e syve të mi.

Vërtetë varr qenka, por dritë gjeta, prehje gjeta

Ndjenja paska.