Koha është më e shtrejtë se vet jeta

A thua si ndjehet koha me mua, me ty

Edhe kësaj kohe po i vie koha

Nuk e kam të qartë rrjedhën e saj

Kurthin që kurdisim vetes.

Sikur ta kisha veten vëlla, shok,

E ta kisha këshilluar, vetëdijsuar

E t`i tregoj se kush ec me durim, ec i lumtur

Dhe se në jetë, në zemër,

Ata që na harrojnë janë më të nderuarit tonë,

Ata që na injorojnë janë frikacakë

Dhe ata që na qëndrojnë afër,

I duam, i lidhim duart me ta,

E bekojmë jetën.

Njeriu në jetë, ka një shkollë, çelsëi i çdo porte

Shkolla e fjalës së mirë, vlerës saj në heshtje,

Në mungësën tonë, ndonjëherë

Kur malli do të jetë shumë i rëndë

E zemra do të jetë shumë e vogël

Të përballoj peshën e saj

Zhbërjen tonë definitive.

Vallë sa i thellë mund të jetë një shpirt

Që në kohë e hapësirë frymon

Herë i lumtur herë i mërzitur

Herë ambicioz e herë në lot mbytur

Ah sikur ta kapja veten për beli

E ta shtrengoja fort mu në zemër

Me mjeshtëri të ecja mbi sprovat

E në thes t`i fusja të gjitha dhimbjet

Nga larg t`i gjuja në ndonjë përrua

Njëher e përgjithmonë veten t`a dua.

Një telegram vetes t`ia shkruaj

E në fund t`i them “më fal”

Të shoqërohemi pa urrejtje, pa plagë

Të ecim me këmbë, më gjurin e vrarë

Si dikur, kur shkoja në klasë të parë.

Mos ta kaloj asnjë ditë i vetëm,

Pa mllef, pa asgjë tragjike.

Do të vija koha, kohës do t`i vijë koha

Kur nuk do të shkruaj poezi,

Kur do të jetoj kët jetë plot gjurmë

Mbi dinjitetin, mirësin e shkelur

Dhe portën e mbyllur ta ruaj,

Si dy ushtarë shumë besnik.

Ah sikur të kisha një ‘antivet’

Që do të kishte efekt retroaktiv

E të udhëtoja gjithandej botës

Nga një buzqëshje të hidhja rrugës

“Thanë lindëm nga dashuria”

Dhe po vdesim nga urrejtja, pesimizmi

Nga e pamundura për të qenë të mundur

Ndryshimi,

Të paformuar në bindje, ide, vizione ndoshta

Por luftëtar të vertët të vetes tonë.

Fundi jonë

Rrugës të cilën jemi nisur!?