Kur lotët tu i mbushën sytë

Mua qielli mbi kokë më ra,

Mbeta shumë i pa fjalë

Skisha parë engjull tu qa!

Njerëz jemi dhe kjo dihet

Kemi ditë e momente të mira,

Jemi preh e të papriturave

Po ajo ishte më e vështira!

Një engjull afër meje ishte

Lotët papritur i dolën e qau,

Dhe lotët pikuan si shiu në shkretirë

Dhe gjithë të pafajshmit e botës lau!

Ishin lotë të pafajësisë

Lotë nga dhimbja e dashuria,

Që ngushllojnë më shumë së miljona fjalë

Ku artikulohet dhimbja e mërzia!

E mua mu dok se u shemb bota

Se malet e detet u shuan fare,

Nuk gjejsha mënyrë si ti rezistoj

Dhimbjeve tua tinëzare.

Ndaj si ngushllim veten e ofrova

Dhimbjet me zor i përtypa për ty,

Gati se lotët edhe mua më dolën

Për të madhen tonë dashuri.

Sa i ngrohtë  është atëdheu

E sa mirë në gji na mbanë,

Nëpër shekuj e bëm luftën

N’fushëbeteja jetën dhamë!

Si nuk kemi dicka më shumë

Dicka më tepër se thjesht vetën,

Dicka që e kënaq më shumë atdheun

Pak na duket ta japim  jetën!

O atdhe, për ty gjithcka japim

Ty të të bashkojm e kemi cak,

Që të bashkojmë sic të fali Zoti

Të derdhim gjakun na duket pak!

Nuk e harrojm kurrë betimin e ushtarit

Që ti bashkojm njëherë  këto  vënde,

Ti themi shqiponjës me krenari

Kthehu lirshëm në folenë tëndë!