Pse njerzit shkruajnë poezi?

Disa shkruajn se skan ç’farë të bëjn tjetër,  disa shkruajn se duan të  duken më  të zgjuar sesa realisht  janë , disa shkruajn sepse  mendojnë  që të shkruash është gjëja më e leht që mund të bësh. E disa shkruajn sepse i besojnë vërtetë fuqisë së shkronjave të radhitura në fjalë. Për fat të keq, ditëve të sodit, tek ky grupi i fundit kemi numër të vogël njerëzish, sepse shumica janë dhënë pas arsyeve që ceka më lart.

Për mua është qesharake kur lexoj “poetët” e rrjeteve sociale, sesi plasojnë poezit e tyre për gjithçka dhe për gjithkë! Një njeri vdes dhe gjëja e parë që bëjn poetët i’a dedikojnë  një poezi, kështu në vend që ta paksojnë dhimbjen e miqëve dhe familjarëve ata u’a shtojnë dhimbjen dhe u’a rrisin mallëngjimin. Një dridhje e tokës, apo një fatëkeqsi tjetër natyore dhe poetët menjëhrë e bëjn “punën” e tyre. Një lajm i dhimbshëm për ndonjë fëmijë të vrar në ndonj luftë dhe poetët e rrjeteve sociale i ke të parët, që shërojnë plagët e botës me rimime thjesht përshkuese dhe pa kurrfar mesazhi, porosie apo ideje brenda!

Madje kjo racë poetësh ka shkuar aq larg saqë edhe botimin e librave e konsiderojn si privilegj! Nuk ngurrojn t’i kryejnë të gjitha ceremonitë e një promovimi, duke ftuar familjar, miq e dashamir të poezive, pra gjithçka perfekte sa i përket pamjes së jashtme, por kur të hapesh librin, nuk ke kurgja të dobishme brenda, mund të lexosh imagjinatia të ngatrruara, iluzione të larmishme dhe ëndërra të çmendura! Pra, asgjë të rëndsishme sa i përket asaj që është subjektive, dhe çdo gjë perfekte sa  përket asaj objektive apo sipërfaqësore.  Këta poetët kanë dëshirë të lexohen, që të rriten në syrin e të tjerëve, por  dyshoj se lexojn sepse ndryshe do të ndjeheshin të  vegjël në syrin e vet.

Një poet duhet të ketë aftësinë t’i rrëfente masës ata rrugë që për ata janë të panjohura, t’ua mësonte asaj sekretet dhe pasuritë  e botës, që normalisht minatort e gjurmojnë në humnera, astrologët tek yjet dhe që masa do duhej ta kërkonte tek poetët! Poetët e rrjetëve sociale nuk i’a arrijnë madje një dritare ta hapin tëk mendjet e atyre që lexojnë prodhimtarin e tyre!

Këta poetë e nencmojnë edhe masën e gjërë duke u servuar atyre poezi pa shije, pa hije dhe pa fije! Për fat të keq poetët e mirëfilltë janë specië në zhdukje sepse, procesi i shtimit tek bari i keç çdoher  është më i shpejt, duke krijuar kështu një hije të madhe për një frut të dobishëm, të cilin e provon nga drita e diellit dhe ajri i pastërt. Këta mendojnë se popullariteti  nënkupton  gjithcka, dhe është kriter i vetëm dhe i padiskutueshm për arritjen e majave! Jo, një poet kurrë nuk duhej ta komercializonte shpirtin e vet, aq më pak ta hudhtë rrugëve të rrjetëve sociale!

Duke parë këtë mjerim të madh poetik, u bëj thirrje poetëve të rrjeteve sociale të mos e tradhëtojnë kurrë inspirimin(nëse kanë diçka të tillë) si dhe të ndalen duke e nënçmuar audiencën "sociale"