Hëna e plotë
katëmbëdhjetëshe shikoi e habitur
Pse shkelqimi
aq shumë i ishte zbehur,
Pse njerëzit
se shikonin të mahnitur
Por e shpërfillnin
si të dehur.
Hëna u
shpreh duke u bërë xheloze;
Unë jam më
e mira dhe jam qiellore,
Një yll afër
i tha me të mirë;
Po shiko
pak, atë hënën tokësore!?
Hëna e yjet
të buzëqeshur shikuan
Sëbashku vështuran ashtu e asnjë fjalë së thanë,
Kur ecje
ashtu e bëje dritë nëpër tokë
Pa fjalë të
vështuran, të sodisën e të panë!
Përvec dritës
paska edhe bardhësinë time, tha hëna
Ashtu si
ajo askënd deri sot se pash,
E as ke për
ta parë i tha prap ylli
Ajo është hëna
tokësorë pra, të thash.
Veçse ajo është
gjithnjë katërmbëshjetëshe tha ylli
As nuk
zbehet shkelqimi i saj, as nuk zbehet,
Është më e
mira ndër shoqe, është hënë,
Herë në
princesh herë në thellënz mali kthehet.
