Se ti je më e mira ndër shoqe

Hëna e plotë katëmbëdhjetëshe shikoi e habitur

Pse shkelqimi aq shumë i ishte zbehur,

Pse njerëzit se shikonin të mahnitur

Por e shpërfillnin si të dehur.

Hëna u shpreh  duke u bërë xheloze;

Unë jam më e mira dhe jam qiellore,

Një yll afër i tha me të mirë;

Po shiko pak, atë hënën tokësore!?

Hëna e yjet të buzëqeshur shikuan

Sëbashku  vështuran ashtu e asnjë fjalë së thanë,

Kur ecje ashtu e bëje dritë nëpër tokë

Pa fjalë të vështuran, të sodisën e të panë!

Përvec dritës paska edhe bardhësinë time, tha hëna

Ashtu si ajo askënd deri sot se pash,

E as ke për ta parë i tha prap ylli

Ajo është hëna tokësorë pra, të thash.

Veçse ajo është gjithnjë katërmbëshjetëshe tha ylli

As nuk zbehet shkelqimi i saj, as nuk zbehet,

Është më e mira ndër shoqe, është hënë,

Herë në princesh herë në thellënz mali kthehet.