Të dy dhimbjet i marr unë

Unë isha i shtrirë në spital

Por pacienti ishe ti,

Unë operohesha në sallë

Por ti me dhimbje qëndroje aty.

Mua më jepni terapi për dhimbje

E për dhimbjen tëndë çfarë të të japin?

Dhimbjet e trupit janë plagë që mbyllen

E të shpirtit plagë që veç hapen.

Spitali i vogël për dhimbjet e tua

Do të thoshte Ali Podrimja,

Dhimbje shpirti ishin tuat

Dhimbje trupi ishte kjo e imja.

Dhimbjet janë shumë tinëzare

Dhe spitali shëron vetëm të sëmurët,

Por kush do ta shëroj shpirtin tënd të trazuar

Kush mund ti shëroj vallë të lënduarët?

Trupit brenda i fusin medikamente kur ka dhimbje

Langje shëruese brenda pranon,

Por kur shpirti ka dhimbje

Langun më të shtrejt që quhet lot lëshon.

Ti ndrronin dhimbjet nuk do të doja

Po të dy dhimbjet për vete do doja ti marrë,

Pastaj me puthje faqet e tua të lagura

Nga lotët ngadale do ti thajë.

Agim Rufati

Ti o dëshmorë që ndrydhe vdekjen

Që për liri e fale jetën,

Që për të gjallët u bërë urë

U bëre në kala i fundit gurë.

Ti që kalanë me gur e ndërtove

Ujin më të shtrejtë, të kuqin flijove,

Që shqiponja në flamur krenare të rritet

E sot në sllupçan krenare të valvitet.

Ti që bijve të shkinës ua ktheve pushkën

E vdekjes me perjetësi ia mbushe gushën,

Ti që me Beqirin vdekjen buzqeshur sfiduat

Në Kala Sllupçanin e pamposhtur e shëndrruat.

Ti që me Shenasiun kalanë e vrojtuat

E me gjakun tuaj murët e kalasë ndërtuat,

Së bashku me Harunin u bëtë tw gjallat mburojë

Në kala shqiponja e lire pwrgjithmonw të jetojë.

AbdulMexhidin e kishit mw tw bukurin këmborë

Që me rininw e tij u dha zemër të binit dëshmorë,

Që ti falnit jetën për hir të lirisë

Të bëhëshit yje të atdhedashurisë.

Edhe Seadin me vete  e morët  atje

Thonë kush vdes për atdhe nuk ka vdek por ka le,

Ju i dhat kuptim luftës dhe lirisë

Me gjakun tuaj ndryshuat rrjedhën e historisë.