Edhe unë jam udhëtar

Ecin udhëtarët në malin që vdes,

gjak kullon mali deri në fushë,

agon hëna që bënte dritë,

eci dhe eci pas jush, dathur mbi prush.

Un nga pas ndjek po atë shteg,

dhe nata në shpirt një mall ma ndez,

gati u  rrëzova nga lodhja dhe ecja,

si dallgët që përplasen me frym në det.

Më merrni me vete o ju udhëtarë,

mos e mbyllni derën e harrimit,

do eci me ju deri në pafundësi,

do zvarritem nepër gurët e pikëllimit.

Nuk ndalem, dhimbjet me vete marr,

gjitha ëndrrat, dëshirat, ndryshe i mekur,

atë e thash, për ditët, për të ardhmen,

nuk mundem të jeto mbi një trup të vdekur.

Mbi shpirtin e zemën bie mendja.. 

Në mes te zemrë sa shumë njerëz,

i lodhur e i habitur shikoj,

shikoj gjithë çfar vjen e ik

dhe nuk e di sa nga të shkoj.

Po zemrës do t`i bindem

drejt saj do eci, do kujtoj,

saher që vetmuar në rrugë do mbetem

zemra, që nuk më harroi nuk e harroj.

Cdo gjë po iken në pakthim

çdo gjë më vjen e huaj, çdo gjë harroj

çdo gjë po shkrihet si dëborë,

shpirti, që nuk më kujtoj nuk e kujtoj.

Kaq i rrudhur në shpirt s'dua të jem,

e kaq shumë harrime brenda, kaq veç,

asgjë nuk është si e mendojm

zemër e shpirt, "mos ju paft syri keq!"

   

             

          Yjet

Ej ju yje që rrini atje.

nga këtu posht ju kam parë,

ndoshta edhe nuk shoh aq mirë,

sepse shikimin e kam të çalë!

Ndoshta jemi kaq shumë largë,

dhe kohë të gjatë s`jemi parë,

qysh kur sytë e mi u mbyllën,

dhe kur lotët ishin tharë.

E duart sa lartë ngrita sonte,

thuaj se krahu mu shkëput,

papritur, një yll mu afrua

të rri me të sonte, mu lut...

Mund t'i biesh edhe rruges tjeter
e te besh sikur s'me njeh
Por sido qe te shkojne punet
Mos harro Kush Ishim Dje !!
(e huazuar)