Mbi shpirtin e zemën bie mendja.. 

Në mes te zemrë sa shumë njerëz,

i lodhur e i habitur shikoj,

shikoj gjithë çfar vjen e ik

dhe nuk e di sa nga të shkoj.

Po zemrës do t`i bindem

drejt saj do eci, do kujtoj,

saher që vetmuar në rrugë do mbetem

zemra, që nuk më harroi nuk e harroj.

Cdo gjë po iken në pakthim

çdo gjë më vjen e huaj, çdo gjë harroj

çdo gjë po shkrihet si dëborë,

shpirti, që nuk më kujtoj nuk e kujtoj.

Kaq i rrudhur në shpirt s'dua të jem,

e kaq shumë harrime brenda, kaq veç,

asgjë nuk është si e mendojm

zemër e shpirt, "mos ju paft syri keq!"