Friday, 13 March 2015

Atë dit që ti erdhe në konakun tim
Unë thash me vete: filloi viti i ri i njerëzimit
Ti the jo, po shkrihen akullnajat
E bota po shkon drejt shkatërrimit.

Unë fillova të ndërtoj anijen e shpëtimit
Që të ruajmë specien e quajtur njeri
Ti më the prit ta mbjellim farën në zemër
Që të lind nesër e jona dashuri.

Skisha asnjë dëshmi se Ishim në vitin 2013
Pos disa premtime, besatime të bëra
Ti si trime hype në anijen e zemrës time
Me zemrën valë e duart si akullnaja.

Prej asaj dite nuk kam ndëgju më ofshama
Në historinë e njerëzimit daton tashmë një vit i ri
Me njërën dorë shkrive akullnajat
E me tjetrën rrite një dashuri.

Atë dit që erdhe në konakun tim
Edhe ajri filloi të gëzohet në mënyrën e vet
Dashurisë tonë ia gjetëm lodrat e preferuara
Të padefinuarës i'a pikturuam nje portret.
Eja t'i biem edhe njëherë rrugës së kujtimeve
E ti prekim dregëzat dhe plagët e fëmijërisë
Të kapemi krah për krahu rrugës së vjetër
E të fishkëllojmë si dikur në ditët e lumturisë.

Të ndalemi te ato degë të thyera pemësh
e të vjedhim edhe njëherë disa fruta vere
ta mundim lodhjen bashkë me urinë
Të pikturojm diellin në tokë pas shiut e reve!

Të ngjitemi malit bashkë si athere
Të rrëzikojmë e të lahemi në puset e epërme
Të na i djeg shpatullat dielli i gushtit
Topin dhe bicikletën si dashuri të vetme.

Të vrapojmë kur ecet e të ecim kur nxitohet
Të endemi kot e të bëjm sherre në çdo skaj
Të dalim para gjyqit të prindërve në mbremje
E të qajme pa asnjë faj.

Të mesh besim të plot si athere o shok
E të ndjehemi mirë kur thirremi me gjysëm emër
Kokat tona kryeneçe të ribashkohen si dikur
Të pluhurosemi ska dert, por të pastërt në zemer.


Bota ime Po të mos ishe ti bota ime Kujt do t'ia dedikoja dashurinë? Po të mos ishe ti bota ime Kush do të ma jepte lumturinë? ...