BEG RIZA

Nga Dardania nis udhë nga malet

Si një shqiponjë  në një rrug pa kthim

Krejt malet thanë po shkoka  Begu

Në Ilirid në rrugë pa kthim.

Edhe ata që për ty ndëgjuan veç llafe

Ose te panë në foto të madh si det

Gjithë jetën të njohën shokët e luftës

Ndërsa e gjithë bota të njohu sivjet.

Kalojnë majet si një lumë

Edhe sa dot këndohet për trimat vallë?

Edhe sa shqiponja do ti rrah krahët

Na trego  Beg Rizaj, o trim i rrallë.

Vdekja tepër e vogël për zemrën tënde

Shikimi yt heu sa i thellë

Do të ndrrohen brezat Beg

E ti dot mbetesh i tillë përherë.

Nga Dardania nis udhë nga malet

Beg Rizaj me shumë shokë

Gjaku s’behet uj na mësuan të parët

Pa  gjakun  tuaj mbetë pa atdhe e tokë!

 Nga çdokush do të mësojmë dicka, madje edhe prej armiqëve, madje edhe prej miqëve, por ska dyshim se urtësia më e madhe qëndron te të moshuarit. Ata ndodhen në krye të udhëtimit dhe janë të vetëdijshëm për vështirësit e jetës, për grackat e gropat e qeshura, që presin ne çdo moment të përbijnë shpirta të rinjë, të njomë, të lirë.

Një njeri i cili me gjoks është shtyrë me jetën, ai do të bëhet doemos lider., Lider i vetës, i vetvetes! Sepse njeriu mund ti perkas gjithkujt, por rrallë herë vetes, njeriu mund ti degjoj lutjet e tjetrit, por rrallë herë lutjet e tij. Megjithatë, njeriu duhet të bashkohet me turmën, edhe pse turma kurrë ska qenë efekti.  Njeriu duhet ti prij turmës, por vetëm nëse turma  është ideali i tij. Idealet i takojnë popullit, vatanit, atdheut. Idealet nuk personalizohen kurrë!

 

Njeriu duhet të shoqërohet, sepse në bazë edhe është i shoqërueshëm, por ja që një njeri i mençur tha sa shumë i urrej ata që më grabisin vetmin time, e megjithatë nuk më japin shoqërim të vërtetë!