Ne esenc jemi te krijuar ne nje rreth famljare te cilit i takojme, per te cilin ndjejm dhe qe deshem apo jo na njeh me mire se kushdo tjeter, i njeh te metat dhe dobesit tona. Ketu nuk kemi nevoj per maska, nuk kemi nevoj per kamuflazh, per fasad. Kjo eshte ajo pjesa prej te ciles nuk fshihemi, nuk ruhemi dhe nuk frigohemi! Ketu energjia jone eshte pjes e nje force te perbashket dhe funksionojm si nje trup i perbashket dhe personazhet jane te radhitura ne menyre shume hierarkike. Ketu ndjejm dhimbje te gjithe per njerin dhe lumturia e njerit eshte e lidhur me lumturine e te githeve! Kjo eshte familja, ky institucion i lasht sa edhe vet krijimtaria dhe egzistenca e njeriut! Ky institucion i shenjte! 

Nga ana tjeter, ne momentin qe dalim jashta familjes, ne jemi te ekspozuar drejt te panjohures, drejt te panjohurve, dhe domosdoshmerisht duhet te jemi sekretiv, ose te pakten te kujdesshem! Njerezit nuk duan t'ia dijn per ceshtjet e brendshme tonat, ndoshta edhe nuk duhet qe t'ia dijne. Zemra nuk i hapet askujt, posacerisht atyre qe nuk bejn pjes ne jeten tone si personazhe te rregullt. 

Ne boten e secilit njeriu ndodhet brenda tij, nje bote e posacme nga te tjeret, ku luajne personazhe tjere, ku ka rrjedha tjera te jetes, ku perceptimet, vrojtimet e kujtesa funksionojn ndryshe. Ne gjithe keto globesh brenda nje globi, eshte e udhes qe secili te jet sekretiv dhe te ruaj integritetin e tij shpirteror, psikologjik dhe emocional. 
Njeriu ka nevoj per shoqerim po aq sa ka nevoj per vetmi!

Vetmia, kjo karakteristik e univerzit!