Dhimbjet janë të poshtëra

Për mua mbetet enigmë

Dhimbjen tek ti si mund të rrijnë qoftë edhe një orë?

Tek vajza që ia kalon princeshave me përralla

E bardhë dhe e bukurë si malet me borë!

Si munden vallë që të rrijnë brenda teje

Qoftë edhe kohë një ditë  aty si jetojnë?

Ndoshta edhe ata njësoj sic bëj unë,

Qenien dhe trupin tënd dashurojnë!

A janë të vetdijshme ata vallë

Se sa xheloz mund të bëhëm unë?

Për një thua tëndin jam i gatshëm

Botën plotësisht ta “vëj në gjumë”.

Sikur dhimbja të ishtë qenie që frymon

Mes për mesi me thikë ta caj,

Po meqë është kështu e padukshme

Më mirë përjgysmë me ty ta ndaj!

Ti duroji dhimbjet e trupit vajzë e bukur

E ato të shpirtit i mbaj unë,

Dhimbja ndahet në dysh dhe kështu merr fund

E kështu dashurohemi  e duhemi shumë!