Agim Rufati

Ti o dëshmorë që ndrydhe vdekjen

Që për liri e fale jetën,

Që për të gjallët u bërë urë

U bëre në kala i fundit gurë.

Ti që kalanë me gur e ndërtove

Ujin më të shtrejtë, të kuqin flijove,

Që shqiponja në flamur krenare të rritet

E sot në sllupçan krenare të valvitet.

Ti që bijve të shkinës ua ktheve pushkën

E vdekjes me perjetësi ia mbushe gushën,

Ti që me Beqirin vdekjen buzqeshur sfiduat

Në Kala Sllupçanin e pamposhtur e shëndrruat.

Ti që me Shenasiun kalanë e vrojtuat

E me gjakun tuaj murët e kalasë ndërtuat,

Së bashku me Harunin u bëtë tw gjallat mburojë

Në kala shqiponja e lire pwrgjithmonw të jetojë.

AbdulMexhidin e kishit mw tw bukurin këmborë

Që me rininw e tij u dha zemër të binit dëshmorë,

Që ti falnit jetën për hir të lirisë

Të bëhëshit yje të atdhedashurisë.

Edhe Seadin me vete  e morët  atje

Thonë kush vdes për atdhe nuk ka vdek por ka le,

Ju i dhat kuptim luftës dhe lirisë

Me gjakun tuaj ndryshuat rrjedhën e historisë.