Natyra e njeriut është në esenc i shoqërueshëm. Edhe njerëzit më të vetmuar, apo më të vrazhdë e më të ftohtë kanë rrethin e tyre shoqërorë, pavarësisht numrit të miqve, që mund të jetë më i vogël se zakonisht . Kjo sepse, vet cilësia e njeriut si folës apo komunikativ për dallim prej kafshëve, shtazëve due gjallesave tjera, e bën atë domosdo të shoqërueshëm. Pastaj shtoja kësaj edhe atë se njeriu ka ndjenja , ka nuance, shije,  ndjen dhimbje, lëndohet, gëzohet, dashuron, ka ideale, ka synime  e interesa  si dhe shumë gjëra tjera, të cilat domosdo duhet ti ndaj bashkërisht me njerez të tjerë , ato tjerët me të tjerë e kështu me radhë duke u krijuar një zinxhir i madh njerëzorë, ku jeta pa shoqërinë është thjesht ferr.

Në veçanti tek shqiptarët shoqëria ka nuance edhe më dinamike se në shoqërit evropiane, ku shoqërit në të shumtën e rasteve i lidh profesioni, puna, interesat e tjera, dhe po të njejtat edhe i ndajn këto shoqrëri, për dallim prej  te shqiptarët ku shoqëria i ngjajn një lidhjeje familjare dhe thellohet deri në atë pikë saqë ndarja dhe përfundimi i saj nuk shihet kurrë në prespektivë.

Megjithatë, historia na rrëfen për raste të shoqërive të cilat nuk besohej që kurrë mund të prishen. Por ja që u prishen, dhe sot nuk egzistojnë më. Për arsyet pse u prishën këto shoqëri do të duhej një shtjellim më i thellë analitik, por ne do të prekim aryset vetëm sipërfaqësisht, duke i parë këto shoqëri vetëm nga këndvështrimi jonë.

Do ti marrim shembull katër figura publike te shqiptarët, të cilët ishin dikur miqt e mikeshat më të mira të njeri tjetrit e sot nuk flasin mes vete. Shembulli i parë ka të bejë mes këngetarëve Shyrete Behluli dhe Shkurte Fejza, kurse shembulli i dytë ka të bëje me politikanët Albin Kurti dhe Dardan Molliqaj.  

Këngëtarët kishin ndëtuar një karrierr të përbashkët, madje edhe bashk e kishin filluar karierën, e cila zgjati plot 30 vite sëbashku në skenën e ekranit shqiptarë. Me dhjetëra e qindra duete, qinda koncerte, dhjetëra albume  e shumë e shumë këng frymëzuese me karakter kombëtar e popullorë. Të dyja shiheshin si një. Ishin miket më të mira, ku ishte njëra ishte edhe tjetra. Thjesht ishin sinonim i njëra tjetrës. Por sot, të gjithë e kanë kuptuar se ata i lidh vetëm e kaluara e përbashkët, e sotmja nuk i bashkon më, kurse e ardhmja i ka ndar përfundimisht. Këngëtaret sot madje as nuk marrin pjes në evenimentet familjare të njëra tjetrës, as nuk përshendeten mes veti kurse duetet mes tyre janë thjesht dëshirë e ndonjë producenti ose edhe e publikut.

Politikanët në fjalë, kishin ndëtuar një parti politike që ka sfiduar edhe partitë e luftës, që i ka zbehur edhe heronjtë e komandantat e luftës, që kishte fituar simpatinë e shumicës së popullit shqiptarë në Kosovë  dhe përtej saj. Këtë parti nuk e krijuan nga hiçi, e krijuan nga një shoqëri e fortë që ishte mes tyre, një lidhje shpirtërore, një fuqi zemre, një mirëbsim e një qëllim që i bashkoi.  Mes politikanëve në fjalë, sot ka akuza të ndërsjellta, ndoshta ka edhe urrejtje. Kurse dje ishin njerëzit që cdokush u kishte lakminë. Nuk besohet që prap ndonjëherë mund të bëhen bashkë, por ta zëm që u bënë, asnjëhërë nuk do te jenë siç ishin.

Po pse erdhi deri të prishja e ktyre shoqërive që kishin zgjatur me dekada? Arsyet mund të jenë nga më të ndryshmet, por ne po përmendim vetëm disa. E para mund të jetë humbja e besimit. Besimi është kyç për një lidhje, pavarësisht natyrës së saj. E dyta mund të jetë ngopja nga njëri tjetri apo humbja e kuptimt. Vjen një moment që dikush ngopet me dikë dhe nuk e duron dot due shoqërimi I tyre e humb kuptimin. E treta mund te jetë hidhërimi. Meqë shqiptarët siç e cekëm e konsiderojn shoqërinë si diçka të shenjtë, nga ajo ata mund të lëndohen shumë, derisa të shkoj puna deri në prishjen definitive. Dhe e katërta tradhëtia. Tradhëtia në kuptimin të mos bësh për tjetrin atë që duhet të bësh, të mos i japësh prioritetin që pret, të bësh atë që nuk dëshiron ai.

Këto arsye janë krejt hipotetike dhe mund të mos ndërlidhen me rastet në fjalë. Nuk janë rezultatë i analizës, por thjesht i mendimeve tona personale.