Fatmirësisht që u njohëm në këtë botë

Dhe fjalët që tham i nxjerrëm në vepër,

Fatet lidhen me zinxhir vetëm kur duhemi

Dhe nuk ndahen deri në botën tjetër.

Thuhet se edhe atje do të jen bashkë

Ata që duhen këtu dhe që parajsën meritojnë,

Po kush më mirë parajsën e meriton

Se ata që me bekimin e Zotit dashurojnë?!

Ndoshta atje ka rrethana tjera

Ndoshta s’jemi trupa po jemi vetëm si shpirt,

Po a nuk ta përserita vazhdimisht gjatë jetës

Se të kam shpirt, e të kam drit?

Thuhet se edhe një herë pas vdekjes ringjallemi

Në një ditë ku çdo gjë e shkruar thuhet,

Fatmirësisht edhe atje njeriu, trime

Ringjalle me ata, që në këtë botë duhet.

Pra le të duhemi shumë trime

Se jeta thuhet kalon e heshtur si një lum,

Edhe lumi megjithatë e ka një burim

E burimi ynë është se duhemi shumë!