Shpesh falemnderimet më të mira i takojn vetes
Shpesh mallkimet më të rënda i takojn vetes

Ne jemi përcaktues të fatit tonë
Komandant i intelektit që zotërojm,
Udhrrëfyes i qëllimeve drejt cilave shkojmë
Udhëtarë në imagjinatat që përshkojmë...

Ne jemi fajtor për dhimbjet që si ndalojmë
Jemi fajtor për çastet e gëzimit që shpejt shkojnë,
Kemi përgjegjësi për guximin që me frikë e mbulojmë
Dhe për të sotmen që si e djeshme e jetojmë.

Edhe për prodhimin e egoistave mes nesh jemi fajtor
Për prodhimin e injorantë në çdo metë katrorë,
Të mençruve memecët gojat ja kan morë
Me gjuhët e huaja deri kur dojm me fol?!

Vetes i jam mirënjohës për çdo sakrificë
Që disa vesve të mia i mshonte me të madhen sakicë,
E turp më qoftë për mëshirën për ndonjë tepricë
Se kështu përsosmëria bashk me pagabueshmërin më vdiq. 

Se di pse shpirti shpreson që do të lind edhe njëherë
ndoshta pse lindjen nuk e mban mend,
Apo pse ai ka lind shume më përpara se unë
apo pse unë u rrita shumë më herët ai.

Shpirti im i takon fëmijërisë time
kurse un i takoj tokës se aty e kam gjenezën,
Nga fëmijëria si zogj fluturuam drejt pjekurise
dhe në fund pam që aty ishte një stinë e ftohtë.

Të gjithë ju shok të fëmijëris që ju kam kaq larg
të ishim bashk nuk kishim mundësi,
E as të kthehemi prap nuk mundemi
kujtimet na i mbuloj pluhuri i harresës.

Më ka marr malli për bukën time në rrugë
dhe shpirtin e qetësoj me ëndërrat e fëmijërisë,
Shokë, s'ju kam më shok si atëherë
sot edhe vetes i'a bëjm me hile.

Akoma shpirti beson se do të lind përsëri
se nuk do të helmohet me dredhit e njerëzve,
Prandaj mbeti në fëmijërinë time
dhe po më pret mua të lind përsëri që të ribashkohemi.

Shqipni

 Një fjale ja kam ngrit një përmendore

E ja kam shkaktu një shumti shumë të madhe,

Sa për t’ja ba me dije se këtu ngriti përmendore

Një shpirt i shtymë në moshë!

Komedia kurrë nuk më përvetësoi

Tragjiken e kasha shok në historinë e pervuajtme,

Edhe nivelet e burrërisë me të i kam lëviz

Se qind për qind për të kam lind!

Fjala në fillim ishte superiore bile edhe e paprekshme

Po kur shpezët që ndjellin zi lëshuan zë,

E stinënt u ndërruan

Edhe unë ndrrova gëzofin!

Me buzë pa zë e kam përshpëritë

Fjalën time në përmendore duke e ndërtue,

Vetëm para saj përkulem, ndruhem dhe trazohem

Se zërin e mbaj për veti kur e shqiptoj fjalën “Shqipni”.