Një dhimbje në dysh

Të ndahet cdo gjë në dysh

Edhe dhimbja

Edhe kryedhimbja

Edhe përjetimet e dhimbjes

Edhe pasojat e dhimbjes

Që kështu të ushqehet dashuria

Që kështu të ruhet dashuria

Që kështu të kultivohet dashuria

Pasiqë dashuria është dhimbje

Të ndjesh dhimbjen e tjetrit!

Pa dashje e kisha lënduar

Dielli rrezet mbi shpinë më lëshoi

Që të më përvëlonin dhe të më digjnin të tërin

Hëna ndricimin e fshehu

Që errësira të më frigojë

Qent lëhnin me nervozë

Të gjallë donin të më shqyenin

Toka ku shkelja bente dridhje sizmike

Donte të më përbinte brenda

Qielli mjegullat i nxorri

Donte me vetëtima të më gjuante

Lëshonte edhe breshër të fortë

Nga koka donin të më goditnin

Gjithësia me mua u hidhërua

Sepse atë e kisha lënduar,

Por ata nuk e dinin që

Pa dashje e kam lënduar!

Bashkë me të edhe veten

Edhe veten keq e kisha lënduar..       

I varfuri

Të varfurit barku si mbushet kurrë

Edhe zemrën e ka të lënduar,

Jeta i ka lidhur njëmij nyje

Të ardhmen ia’a ka bërë të shkuar!

Shpresat e të varfurit  nuk shkëlqejnë

E ato pak gëzime që kanë i kallen si kashtë,

Të varfurit lumturinë e njohin pak

Nga ky fat i egër dhe i lashtë!

Në jetën e tyres’kanë asgjë të vecantë

Asgjë të mirë su sjell jeta e përditshme,

Rrobat me vrima janë shoqëruesit më besnike

Nga e gjithë kjo botë e mjerë dhe e mërzitshme!

Megjithatë varfëria është thjeshtë gjendje njerëzore

Dhe të varfurit janë mësuar të jen të parëndësishëm,

Mirëpo nga gjitha shtresat e shoqërisë

Pikërisht të varfurit janë më të vyrtyshëm!