Mëngjesi erdh sot e rrezet e diellit prekën dritaret e dhomës, thuajse që të dy jemi brenda.

Shtrihesha i pushuar e zgjohesha i lodhur, ngrihesha për t`iu nënshtruar rutinës verore,

Diçka, ah diçka e veçantë më mungonte…shpejt kuptova që ti nuk ishe këtu. Ditën e mirë!

Pas disa ditësh: Të gjithë sa jetojnë mësojnë, por edhe po aq harrojnë, e un isha ndryshe-më the ti. Dhe ndryshe isha, sa më shumë jetoj më shumë mendoj, mësoj dhe kujtoj..nuk harroj. Dhoma zbrazur! Mungesa e madhe, heu..

Pas një jave: Pasi ndjekja me rregull detyrat e ditëve: ushtrime, sport, lexim dhe ritual, kthehesha në dhomë dhe ndjeja se diçka po më pret aty brenda, oh jo, ishte vetëm malli që e lam po në atë dhomë, të qeshuart tona, hokat tona, po edhe gjurmët tona, thërrimet e imta që i bëm trosha nëpër qilimin me lula, të shtrir mu aty në tokë! Gjithçka është e qartë, vetëm të qaj, tjetër s`më ka mbetur!

E kujtoj haptazi, vë gishtin të vetlla dhe mëndoj shpesh për banane, çokollada,  nesscafe, madje edhe për një lloj ëmbëlsie që ishte esenca dhe thelbi i këtyre tjerave. Jeta është mall, nostalgji. Jeta është lumturi e vërbër, kam nevoj për pak dritë hej..

Tani që kalojn ditët  më shumë po plakem, më shumë po gjallërohem apo më shumë po  përmallohem. Heu plag e re që në brendësi mban miljona ndjenja e biljona malle, a kam ndonjë sebeb që të zgjohem nga shtrati? Po flej edhe pak, ndoshta më mirë nuk më mungon asgjë, madje as sheqeri me zemër, as çaji me shpirt, e as uji me jet. Kush tha bre që  gjumi nuk është zgjidhje?! Natën e mirë i thash në mëngjes dhe vazhdova gjumin me sy mbyllur, me mendjen e zgjuar e me zemrën e hapur. Buk, kryp e zemër dhe ty afër, lumturia ime, pse jo edhe e njerzimit!