Fatmirësisht që u njohëm në këtë botë

Dhe fjalët që tham i nxjerrëm në vepër,

Fatet lidhen me zinxhir vetëm kur duhemi

Dhe nuk ndahen deri në botën tjetër.

Thuhet se edhe atje do të jen bashkë

Ata që duhen këtu dhe që parajsën meritojnë,

Po kush më mirë parajsën e meriton

Se ata që me bekimin e Zotit dashurojnë?!

Ndoshta atje ka rrethana tjera

Ndoshta s’jemi trupa po jemi vetëm si shpirt,

Po a nuk ta përserita vazhdimisht gjatë jetës

Se të kam shpirt, e të kam drit?

Thuhet se edhe një herë pas vdekjes ringjallemi

Në një ditë ku çdo gjë e shkruar thuhet,

Fatmirësisht edhe atje njeriu, trime

Ringjalle me ata, që në këtë botë duhet.

Pra le të duhemi shumë trime

Se jeta thuhet kalon e heshtur si një lum,

Edhe lumi megjithatë e ka një burim

E burimi ynë është se duhemi shumë!

Ne kohen tone nuk kishte edhe shume mundesi komunikimi
Por kishte shume ngrohtesi e dashuri,
Kishte ndjenja ekzistence
Mesazhe me peshen e maleve rreshturazi.

Koha jone nuk eshte edhe aq larg
Diku mes lindjes, qiellit e perendimit,
Ishim dashur edhe kur nuk ishim
Se koha po vuante nga pagjakesia pra prej dimrit.

Ne kohen tone ishte krejt vere
Edhe kur vishnim bunta nga me trashat dimrit
Prekeshim me duar e shikoheshim me buzqeshje
Si mjet i rralle i komunikimit.

Puthen qielli me oqeanin si te cmendur
Ata bejne dashuri edhe pse hiç nuk komunikojne
Ne kohen tone mjet komunikimi ishin e dot mbeten
Vetem zemrat tona qe perjetesisht dashurojne..

BEG RIZA

Nga Dardania nis udhë nga malet

Si një shqiponjë  në një rrug pa kthim

Krejt malet thanë po shkoka  Begu

Në Ilirid në rrugë pa kthim.

Edhe ata që për ty ndëgjuan veç llafe

Ose te panë në foto të madh si det

Gjithë jetën të njohën shokët e luftës

Ndërsa e gjithë bota të njohu sivjet.

Kalojnë majet si një lumë

Edhe sa dot këndohet për trimat vallë?

Edhe sa shqiponja do ti rrah krahët

Na trego  Beg Rizaj, o trim i rrallë.

Vdekja tepër e vogël për zemrën tënde

Shikimi yt heu sa i thellë

Do të ndrrohen brezat Beg

E ti dot mbetesh i tillë përherë.

Nga Dardania nis udhë nga malet

Beg Rizaj me shumë shokë

Gjaku s’behet uj na mësuan të parët

Pa  gjakun  tuaj mbetë pa atdhe e tokë!

 Nga çdokush do të mësojmë dicka, madje edhe prej armiqëve, madje edhe prej miqëve, por ska dyshim se urtësia më e madhe qëndron te të moshuarit. Ata ndodhen në krye të udhëtimit dhe janë të vetëdijshëm për vështirësit e jetës, për grackat e gropat e qeshura, që presin ne çdo moment të përbijnë shpirta të rinjë, të njomë, të lirë.

Një njeri i cili me gjoks është shtyrë me jetën, ai do të bëhet doemos lider., Lider i vetës, i vetvetes! Sepse njeriu mund ti perkas gjithkujt, por rrallë herë vetes, njeriu mund ti degjoj lutjet e tjetrit, por rrallë herë lutjet e tij. Megjithatë, njeriu duhet të bashkohet me turmën, edhe pse turma kurrë ska qenë efekti.  Njeriu duhet ti prij turmës, por vetëm nëse turma  është ideali i tij. Idealet i takojnë popullit, vatanit, atdheut. Idealet nuk personalizohen kurrë!

 

Njeriu duhet të shoqërohet, sepse në bazë edhe është i shoqërueshëm, por ja që një njeri i mençur tha sa shumë i urrej ata që më grabisin vetmin time, e megjithatë nuk më japin shoqërim të vërtetë!