Ky vend i lashtë, oh sa magjik,
Dhe këto lisa sa të lartë,
Ky ajër i pastër melankolik,
Dhe ky ujë i freskët, i artë.

Edhe lumenjtë sa qetë flejnë,
Dhe sa lehtë detin arrijnë,
Sa ëmbël flet gjuhë e bylbilit,
Shpirtin ndez e zemrën shkrinë.

Dhe ndonjë verë tjetër, rastësisht,
Parqeve verës ku shpirtat ngrohen,
Në mundsh degët e një peme zgjat,
Pastaj un do të vij, do të kujtohem.

Tani që ne jemi kaq largë,
Ku vetëm kujtimet mbrëmjeve vijnë,
Më vjen të them një fjalë, një lutje,
Mos e harro kurrë dashurinë.

Një erë si kjo, që vjen nga atje,
Ku gjitha zjarret shuhen,
Një dit pres të ngroh mbi ne,
Ndryshe, gjitha këto mrekulli, ç`më duhen.

E  pash botën e henën e plotë
Pash dhe qiellin e retë gri
Pash dhe yjet zezës natë
Pash dhe diellin, nostalgji!

Dëgjova zogjtë si këndojnë
Dhe si fëmijët fitojnë ngrohtësi
Dëgjova shumë zëra bilbilash
Dhe si dhimbja ik, nostalgji!

Shijova lot, e dhimbje plotë
Shijova hidhur,çast, e tradhëti
Shijova borën që po shkrihej
Shijova sytë, nostalgji!

Lexova libra e poezi plotë
Lexova ngjarje, përfundime me lot
Lexova rreshtat shkruarë në shi
Lexova jetën, pa shkronja, nostalgji!

Kam shkruarë vargje që kam ëndrruar
Kam dashur vajzën që kam takuar
Kam pritur ditën që ka shkuar
Kam mbyllur sytë i harruar, nostalgji!

Isha i lumturë i skapitur
Isha i lodhur rraskapitur
Isha i gëzur, i zemëruar
Isha i trishtuar, i papushuar, nostalgji!

Dhe kur ylberin mendova ta ndjek
Kuptova që stinët kurrë mes veti nuk ishin prekë
Dhe kur dora jote më mrekulloj
Kuptova që në nostalgji më nuk mund të jetoj!
Nostalgji!

Disa përhumben në djepin e jetës
Disa qajnë edhe kur s`ja vlenë
E disa vuajnë nga pagjumsia
Disa përmallen ngase ndjejnë!
Dikush të pret edhe pse se ndjen
Kush hap krahët e kush shpinën kthen
Cili të mbronë kur jeta të shet
E cili i përmalluar të kthehesh pret
Cili nga prapa i fshehur të vret
Cili, kush, kur në rrugën dhe fatin e vet!?

Më prit të lutem edhe njëherë
Për t`ardh atje i tëri i digjur
Jam harruar e shkelur me mallë
Të shoh nga larg duke më pritur.

Ashtu si dje dhe nesër prit
mbuluar djers ditës qërshori
dhe gishtat kur të m`i preksh
mos të duroj më krahërori.

Ajrit të nxehtë duar djersitur
nga prekjet tona zemrat bërtasin
O jetë, o yll, dëgjom dhe pritë
nga larg këta male po të thërrasin!

Jeta e tij zë fill në moshë shumë të njomë, në atë kohë kur kishte filluar të meditoj rreth jetës fëmijërore, atëherë kur kishte filluar të shoqërohet me të afërmit e tij, duke i klasifikuar në dy grupe: shok dhe “joshok”.

Si fëmijë i vogël ishte shumë i gjallë dhe i lëvizshëm, çdoher nën vështrimin e prindërve dhe vëllaut të tij të madh, çdoher si lloj prijësi ndër shokët e femijëris, cdoher duke formu nje ide te re, cdoher nje ideal dhe nje pik finale.

Ai pati fatin që në moshën tetë vjecare, kur tashmë ishte ne përfundim e sipër të klasës së dytë te shkolles fillore ta shof dhe përjetoj luften, mu në fshatin e tij kishte plasur luftë e ashpër midis falangave maqedonas dhe ushtrisë clirimtare kombëtare me cka edhe zhvillohej nje lufte e paparashikuar deri ato ditë, ku ne cdo moment pritej vdekja, ku nuk ishte asgje e sigurt madje as edhe ushqimi, ku uria dhe pasiguria ishin dashurar mes veti dhe do t`i shoqëronin për një kohë të gjatë në podrumet e errët dhe të ndotur nga numri I madh I banorëve. Prinderit, familjaret, fshataret e tij me dhemball e mbronin dheun e tokes dhe vatrën e tyre stergjyshore dhe asesi nuk leshonin pe.

Ai si femij i asaj kohe ishte shumë i guximshëm, bile shume herë edhe përgjat granatimeve kishte dal nga podrumi ku fshiheshin dhe kishte shkuar te shtëpia e tij e braktisur për të shikuar nësë gjeli i tij ishte ende aty, dhe në ishte i gjallë, dhe nëse ende po kumbonte zëri i tij i shterrurr nga mungesa e ujit dhe ushqimit. I kapur pas botës së tij dhe pas gjërave që e joshnin si fëmijë ai shpesh shkoi edhe tek shtabi kryesor i UCK-së, ku shoqërohej me ushtarët që gjindeshin ati, dhe si shpërblim cdoher me vete sillte nga nje "buk furre", e kjo e bënte thjeshtë të ndihej i madh dhe krenar duke anashkalu rrezikun që kanosej dhe mundësinë që në cdo moment ndonjë copëz e granatimeve t`ia  merrte jetën. Cdo mëngjes dhe cdo mbrëmje buciste zëri i tij dhe motrës se tij më të vogël në rrugët e lagjes ku jetonte ai, ata këndonin kënget e ushtrisë pa ja nda, dhe kishte mësuar shumë ngjarje të luftës e disa prej tyre i kishte bërë edhe legjenda, ku cdoherë që takohej pas luftës me ndonjë familjar të largët i`a rrëfente.

Dhe kështu, kishin kaluar disa vite dhe ai numëronte sakt 14-vjec dhe ishte semimaturant dhe nw përfundim e sipër të shkollës fillore. Ishte mesatar as i gjatë e as i shkurtër, kurioz për gjithcka, i informuar për rrjedhat e cdo gjëje që e rrethonte mirëpo i vetmuar paksa, jeta kishte filluar t`ia shfaqte fytyren e saj reale, atë kishin filluar ta godisnin vështirsitë, vet efektet e luftës ishin të tilla dhe kështu ishte i detyruar të distancohej paksa nga shokët e tij dhe të merrte rrugën për në tregjet e qytetit ku sëbashku me kushëririn e tij shisnin "misër", dhe fitonin të holla. I aftë për tregti qysh në moshë të re ai cdo ditë e më shumë rriste konton e të hollave që fitonte. Përderisa shokët e tij bredhnin rrugëve të fshatit, dikush këtu e dikush ajte, ai ishte i detyruar të merrej me cështjet familjare, prindi i tij në atë kohë ishte larg tyre në një shtet të evpropës dhe kushtet ekonomike nuk ishin të mira. Vëllau i tij i madh ishte i punësuar diku dhe nuk sillej rreth shtëpisë sa ishte e nevojshme, nuk mundej ndryshe, përvec se të merrej me cështjet e një të rrituri dhe t`i shpejtohej rrita dhe të përfitoj nga e gjithë kjo një pjekuri të hershme..

Asnjëherë i penduar për ato që i`a servonte jeta, asnjëherë lakmues për ato që i mungonin, asnjëherë larg familjes dhe rrethit të ngusht, ai do të bëhej kështu një djalë i dashur dhe i afërt me të gjithë dhe do të fitonte admirimin e të gjithëve që e njihnin, do të fitonte një eksperiencë në jetë dhe do t`a kuptonte që edhe nëse jeta ndonjëherë duket si një skicë e pambaruar, njeriut nuk i takon të ngjyros ati ku kemi munges ngjyrash sepse vilari i jetës nuk duron dot qortime, sepse piktori është Dikush tjetër, njeriut i takon thjesht të jetë i bindur ndaj saj.

Dhe, kështu duke vazhduar shkollën e mesme ai do të takonte shok, miq dhe bashkëmendimtar të rinjë, me të cilët do të kishte shumë aventura dhe një jetë plot me përpjekje, një jetë plot me ngjarje, sprova, e edhe suksese. Duke u interesuar cdo ditë e më shumë për jetën, duke ndëgjuar për vepra të njerzëve të lavdishëm të këtij kombi, filloi të kërkojë atë castin e fillesës së ndërgjegjësimit dhe hapin e parë për t`i shërbyer shoqëriës, filloi të shoqërohej me librat dhe frymën e shëndosh që duhej t`a thithte, filloi të ndihej i lumtur kur bënte ndonjë send të dobishëm, pa le të mos e dinte bota. Ndryshimit për të mirë do t`i jepte prioritet, cdo ditë duke bërë pytje vetes, c`mbjella, c`gjurme lash, c`far vepra bera, c`far sjellje pata, këshillova ndokënd, ndihmova ndonjërin, pse thash, pse nuk thash, munda veten më mundi, dështova, fitova dhe shumë pytje të tjera nga të cilat do t`a zhvillonte mendimin, dhe urtësisht do t`a luftonte mossusksesin. Gjatë përpjekjeve për t`i luftuar dukurit negative shpeshherë edhe ballafaqohej me pengesa dhe barriera të ndryshme, duke i dhënë shkas vetes që edhe më shumë të luftoj për një alternativ të re, për një mjet të ri, sepse pikërisht këto e nxisnin që të zhvillohej ndjenja e mirëqenies dhe të manifestonte me aftësit dhe mundësit e veta drejt qëllimit dhe pikës finale, pikë e cila kurrë nuk arrihet sepse cdo herë egziston mundësia "mundet edhe më shumë".

I vetdijshëm për sfidat e jetës ai mësoi të ecte me hapa të sigurt në shtigjet e suksesit dhe arsimit, dhe rrjedhimisht përfundoi shkollën e mesmë për t`iu qasur një udhëtimi të rij, ati që quhet “Univerzitet”. Si gjithherë dhe cdoherë edhe në atë udhëtim nuk mungouan ambiciet, qëllimet dhe asiprata qe synonte. Tashmë më I bindur se kurrë I kishte të qarta rrugët që shpien deri të synimet, edhe pse edhe këtu nuk u kursye nga kthetrat e fatit që I ishte ngjitur mbi shpinë dhe mallëngjyeshëm jepte efekte “negative”.

Sidotjet, historia e tij nuk është, madje në pjesën më të madhe kronologjikisht e rradhitur sepse ai parimisht shumicën e gjërave I mbante të fshehura qofshin ato të shëndritshme qofshin pikëlluese. Dy ngjarje karakteristike dijmë për këtë përiudh të jetës, të cilët për hir të etikës nuk do t`I shpalosim dhe t`I ilustrojmë. Sa për kuriozitet, gjatë kësaj kohe punonte në një local mbrëmjeve dhe si cdo periudh dinjitoze edhe këtu nuk do tëm mungonte afirmimi dhe mishërimi me njerëzt aty, gjest I cili e solli deri të një shembull për të gjithë të rinjtë, dhe model I lavdishëm për jetes e mbijetesë.

Lojaliteti I jetës së tij nuk ishte ndërpre, por e kishte humbur karakterin aktiv edhe pse e ruante atë pjesën e brendshme të njomë të cilën e kishte të paprekur gjë e cila I jepte autoritet ndaj vetes dhe nënshtrim naj Krijuesit. Në fakt, për jetën e tij do duhej një shpjegim psikologjik dhe një të kuptuar e zhveshur nga përmbajtja thelbësore.

Tërë jeta e tij realisht është shprehje e jashtme, ajo që u tha!

Do të ishte mjaft restroksionues(kufizuese) të përmblidhet gjithë jeta dhe veprimtaria e tij, sepse do të duhej thelluar shumë në vitet e jetës së tij. Për fund fare mund të konstatojmë se ai tërthorazi apo drejtpërdrejt e gjeti rrugën që deshi dhe që duhej, dhe intelegjenca e tij diti të jetë në shërbim të popullit, e kjo padyshim ka të bëjë me shkakun e vlerave dhe idealeve. Ai në mënyrë restruktive “paralizoi” efektet negative dhe diti t`I tejkaloj ato dhe në mënyrë ekstenzive gjeti karakteristikat që e sollën deri tek një personaliteti I mirëfilltë dhe e inkorporuan në një posit të konsiderueshme në shoqëri.. Inekzisent ndaj cdo dukurie negative, ruajti lidhjet mes tij dhe Krijuesit dhe instiktivisht refuzoi cdo gjë që shpinte në kthetrat e degjenerimit, dhe rrjedhimisht kohe të gjatë kishte humb cdo lidhje shpitërore me “djallin” edhe pse ndoshta kurr nuk kishte një të tillë!

Kthesën dhe vizionin e kishte të ngritur mbi nje varg idealesh, dhe mrekullisht ishte I I orientuar moralisht dhe profesionalisht. Jeta e tij kohës se fundit vecan, muajt e fundit ishte ngritur mbi parulla ndryshe nga më parë, dhe në këtë pikëpamje nuk dihet përfundimi I tij, edhe pse lufta e Muslimanëve është prezent gjithandej. Praktikisht, mund të jetë edhe akti I fundit I jetës dhe përpjekjes së tij ne këtë jetë. Edhe pse rrugët, dijnë edhe t`a kthejnë mbrapsht.

Gjithmonë në çdo kohë dhe çdo vend secili njeriu ka përballë rrugën dhe fatin e tij, dhe mbetet i lirë në përzgjidhjen e rrugës të cilë dëshiron ta udhëtoj. I vetdijshëm për sfidat që e presin në rrugët e jetës vendos t`i qaset rrugës së kultivimit të vlerave morale, dhe evolumit të diturisë dhe shkencës.
Njerëzit, natyrisht ashtu siç posedojnë dallime fizike posedojn edhe dallime intelektuale, vet Zoti kur e krijoi njeriun i`a mveshi vetit, cilësit, aftësit dhe fizikun ndryshe nga të tjerët gjë që sipas meje paraqet argument se secili është i lirë të zgjedh rrugën e jetës, qoftë ajo edukative apo degjeneruese.
Njeriu, si qenia me më shumë parametra dhe si qenia më prestigjioze e shoqërisë e dalluar me të folurit, të menduarit, e parasegjithash të lexuarit obligohet këto konsekuenca t`i ekspozoj e mbi të gjitha t`i shfrytëzoj e t`i zhvillojë. Zoti famëlartë qartë në librin hyjnorë në fjalën e parë obligon njerzimin me urdhërin "Lexo", prej ku edhe rrjedh gjeneza e njeriut, dhe prej ku zbulohet zanafilla e tij si qenie e krijuar për adhurim.
Për një mirëqenie të mirëfilltë nevojitet mobilizim i mirëfilltë, ndryshe nuk ndërtohet një shoqëri që promovon vlera. Themelet e popujve të zhvilluar, qëndron në përparimin e shkencës dhe diturisë. Me dhimbje e pohoj se si popull kemi qenë të privuar nga shkollimi dhe të shtypur në një masë të papërballueshme, ndaj, veçan si shoqëri më shumë se kurrë kemi nevoj për lexim dhe studim. Si popull në përgjithsi e si rini në veçanti duhet të aspirojmë drejt dyerve të diturisë dhe leximi të trajtohet si diçka prioritare dhe primare në agjentën tonë.
Ndryshe, një popull i shkolluar, vetë ai mund të nxjerr nga gjiri i vet njerëz me vyrtite të larta, me ideale, njerëz që gjejnë rrugët e progresit, njerëz që dijnë të jenë zotëri të popullit të vet. Një rini e lexuar dhe e shkolluar instiktivisht dhe vetvetiu e ngrisin vetdijen e popullit. Leximi, pikërisht ky është ai që ka mundësuar dhe mundëson rimëkëmbjen e popujve, dhe vazhdon të mbetet fundament i përhershëm e i pazëvendësueshëm në çdo etap të çdo populli.
Eksapansioni i popujve të lexuar aludon në mirëqenie, stabilitet, prosporitet dhe dashuri. Armiqt tanë me tendenca asimilimi, uzurpimi dhe okupimi kryqëzatën e nisën pikërisht nga ky element: mbyllja e univerzitetve, shaktrrimit të Xhamive, burgosja dhe vrasje e hoxhallarëve, dijetarëve, mësuesve, nënshtrimit ekonomik, politik, social e edhe fetar.
Nën ndikimin e shumë faktorëve qofshin ato global, social apo elektronik, humbim logjikën dhe arsyen e pakontestueshme dhe biem pre e përtacisë, prapambeturisë pse jo si pasojë edhe e paditurisë, duke i këmbyer kështu librat me rrjete sociale që sa paraqet absurditet aq edhe idiotizëm dhe komizëm. Ndër qindra e mijëra vite libri mbeti udhërrefyesi i vërtet i këtij nënqielli gjë që nuk arriti ta bëj askush tjetër, falë ksaj dhuntie e dhurate njeriu arriti të ngritet në piadestalin më të lartë i cili përveç që u bë i ngritur ubë edhe i ditur e i ndritur.

Fjala bie te dëshira ime dhe nevoja e popullit tonë t`i qaset me përkushtim leximit duke e anashkaluar të njejtin pa i menduar mirë pasojat dhe rezultate me çka shpesh dështuam si popull dhe humbëm si individ. Kështu, logjikisht përparimin dhe zhvillimin i popullit tonë mvaret prej leximit i cili mijëravjet ka ushqyër kushedi sa gjenerata dhe ka shërbyer si "shkop magjik" deri te sukseset konkrete!

Ska dyshim se leximi dhe metodologjia e punës me lexim garanton procese te sukseshme dhe rini të shëndosh, ndryshim pozitiv qoft ai ideologjik, psikologjik, social, moral, ekonomik e pse jo edhe politik! Do të jetë e dëshirueshmë era e ngrohtë e leximit të fryej mbi mendjet tona dhe t`i ngroh idealet, shpresat e edhe vullnetin dhe me të vetmin synim"që në mos më shumë, një hap më larg se dje të jemi"

Të vetdisjhëm për sfidat që na presin në të ardhmen dhe të përgjegjshëm për agoninë e rinisë tonë bëj thirrje në zgjim, lexim dhe përkushtim në shkencë e dituri. Jeta sa është delikate aq është edhe sfiduese. Mendjet e fuqishme që ndjekin qëllime praktike janë mendjet më te mira-thonë psikologët.

Për fund, mos vallë ende mendon që ka rruge alternativ përvec asaj të leximit?!!!