Ne nuk jetuam per t'i len pershtypje botes, por, per t'i dhuruar sa me shume lumturi njeri tjetrit. Saqe, qe kur u ndalen zemrat tona edhe koha u ndal. Dhe, jo vetem nje gje e bukur por nje thesar. Ne nuk e kafshuam kurre "mollen e ndaluar" prandaj ne ajrin e qiellit lart emrat tona ishin murosur.. si nje legjend e llojit te vet! E paprekur...

Situata shpirtërore në të cilën ekspozohen ndjenjat e brendshme, nuk është ajo që ishte dje dhe as që mund të jet ajo që "mund" të jetë nesër.

Epoka e së djeshmes iku, qetësia mbështjelli në kthetrat e saja gjithë çfar braktisa, dhe liria e ideve dhe ambicieve nuk hezitoi të prezantoj praninë e vet. Lufta për ndryshime thelbësore i njohu sakrificat e veta, shpjegim ky permbushes i qëllimeve që kisha dje, e që kam edhe sot, dje kur isha kaq larg tyre(qellimeve) dhe sot kur jam krah tyre, pra, në suazat e së mundshmes.

Prandaj, kurrë në jetë mos u dorëzo...ajo që e ben më interesante jetën është praktika e frymëzimit dhe energjia e saj.

 Në këtë pikë, kundrimi i qenies njerzore me vetpohimin e "paqes" shpall luftë ndaj vetes dhe nuk mbetet anonim nën këtë nënqiell. Fitoret e vetes ndaj vetes nuk i manifestojm edhe pse luftojm për të, ndryshimet nuk i hasim edhe pse jetojm për të ndryshuar. Madje përveç zemrës edhe mendja ndryshon, ndaj, lindin dilema se cila duhet të jet prestigji i trupit; mendja apo zemra?!.

Duke qenë pjes e dyshes mendje-zemër, si qenie njerzore, ndjeva befas boshllëkun e jetës, si njeri jo suprem i jetës dhe tër këtë boshllëk real u mundova ta "shëroj" me poezit, shkrimet dhe fjalët qe kishin vetem një burim "Zemrën"

           Mall

Malli i viteve që lash pas,

vite që i lash pa emër,

pa nostalgji, pa kujtime,

pa borxh, e pa mallë në zemër,

Hija e asaj bote,

gjak ende kullon, e sheh?

Edhe pse eshtrat e asaj kohe,

moti jan bërë dhe!

Rrjedh prap jeta mbi një kufome

Gjysmë hënën sonte mbush

Pra, ç`të duhet jeta kur jetove,

Dhe vdiqe e s`të pa askush.

Më kërko te varri im gjithnjë

Mos lejo insektet t`më përbijnë,

Të vdesësh pa asgjë pranë vetes,

Madje pa mall, pa shpres pa kujtim.

Jetojmë e vdesim kështu prej kohesh,

Here shohim dritë e herë terr

Rrugët  tona janë të kundërta,

Njëri në parajsë e tjetri në ferr!

Dhe kur një dit të takohemi atje

Do te shikohemi në qetësi,

Do ta themi atë që  fshehëm

Ate që ti, vetëm ti edi.

Ndaj le të lulëzojnë lulet e varrit, ,

Kështu kaq larg jetojm të dy,

Jam i gjallë e kam një varrë thellë në zemër,

Përqafom,e të ringjallemi të dy.

                                                                    Shokut tim

Harkun e mëngjesit pikturova shpejt

Dhe drejt xhamisë vija me nxitim

Gjithmonë ekam mall, kur e shoh

Përpara xhamisë shokun tim.

Ndaj si dje, sot edhe nesër

Sërish dua të vij me nxitim

Të përshëndetemi me aq dashuri

Dhe të rrim s`bashku me shokun tim.

Dorën e tij të nxehtë, shtrënguar t`a mbaj

Dhe sa herë jemi larg në fytyr vëj

Kur të jemi përmalluar ndonjëherë,

                                                         Nëpërmjet saj, të vij, të gjej!

Mërzitem

Mërzitem për jetën tonë

Sonte, kur shpirti më bëhet prush

Kemi shumë zbraztira në shpirt

Që nuk i di kush, askush!

U tret jeta dhe hëna u shua

Si një loti i pikur lehtë,

Rënkoi shpirti pas kaq shumë heshtjeje

Dhe shi filluan, të lëshojnë retë!

Ndaj ende nuk e kuptoj

Pse shumë vuajmë, vuajmë kaq shumë

Endrrat shpesh nga ne arratsien

                                                             Ose fare nuk bëjmë gjumë
 

Kështu vijmë, rrim dhe ikim

Sikur fare të mos ishim kurrë

Ndaj meqë erdhëm, një kujtim ta lajmë,

Një fjalë e mirë, një zemër, një gurë!

Endrrat marrin kahje tjera,

Nuk kanë vend askund në botë,

Ndaj i`u them faleminderit

Jetojmë dhe vdesim, ashtu kot!