Rrjedh prap jeta mbi një kufome

Gjysmë hënën sonte mbush

Pra, ç`të duhet jeta kur jetove,

Dhe vdiqe e s`të pa askush.

Më kërko te varri im gjithnjë

Mos lejo insektet t`më përbijnë,

Të vdesësh pa asgjë pranë vetes,

Madje pa mall, pa shpres pa kujtim.

Jetojmë e vdesim kështu prej kohesh,

Here shohim dritë e herë terr

Rrugët  tona janë të kundërta,

Njëri në parajsë e tjetri në ferr!

Dhe kur një dit të takohemi atje

Do te shikohemi në qetësi,

Do ta themi atë që  fshehëm

Ate që ti, vetëm ti edi.

Ndaj le të lulëzojnë lulet e varrit, ,

Kështu kaq larg jetojm të dy,

Jam i gjallë e kam një varrë thellë në zemër,

Përqafom,e të ringjallemi të dy.