Mërzitem

Mërzitem për jetën tonë

Sonte, kur shpirti më bëhet prush

Kemi shumë zbraztira në shpirt

Që nuk i di kush, askush!

U tret jeta dhe hëna u shua

Si një loti i pikur lehtë,

Rënkoi shpirti pas kaq shumë heshtjeje

Dhe shi filluan, të lëshojnë retë!

Ndaj ende nuk e kuptoj

Pse shumë vuajmë, vuajmë kaq shumë

Endrrat shpesh nga ne arratsien

                                                             Ose fare nuk bëjmë gjumë
 

Kështu vijmë, rrim dhe ikim

Sikur fare të mos ishim kurrë

Ndaj meqë erdhëm, një kujtim ta lajmë,

Një fjalë e mirë, një zemër, një gurë!

Endrrat marrin kahje tjera,

Nuk kanë vend askund në botë,

Ndaj i`u them faleminderit

Jetojmë dhe vdesim, ashtu kot!