Shikimi i një të varfuri

 

Një shikim i zymtë, ngulitur mbi mua,

Sy, të një shpirti, shumë të përvuajtu ndër vite e kohë,

Me lotin e përzier me shi e borë, ftoft e acar

Formonte peisazhin që prekte thellë shpirtin, e atij që kalonte

Mbi at copë letre a kartoni, ku ulej

Duket se ky shpirt kurrë se ka parë pranverën,

Duket se mbi ata sy, gjithmonë ka mbizotruar e zeza dhe uria

Mendohem, sa i drejt është Zoti, sa të poshtër janë njerëzia.