Sa herë gjat rrugës vrapoja për atje,

Majës  të largët, që gjatë ëndërrave e kam vizituar

Rojet e ditës me kthenin mbrapsht, e natën ishte në shtrat dry,

Plot tela e gjemba, lehje qensh të tërbuar, 

me mure të larta plot elektricitet

E mistershme ishte, ëndërr ne gjume e synim zgjuar, ishte piksynimi im

Nuk ishte ambicie e vjetër, e as epsh për diçka të tillë

Lavdia aty, po po aty, qetësisht më priste, 

të përshkoj gjithë ato sfida

Sespe asaj si bëhej kurrë vonë, ani pse unë isha me ditë të numëruara

Edhe pse lotin për syri e kisha qëndisur, 

e qerpikun e lagur nder të vetëm e kisha

Armë kisha sendet e thjeshta, dhe ndjehesha kaq i armatosur, për fitorën e madhe

Gjuhën e kisha shtrënguar, fortë me dhëmballë, dhe me duar sa kisha fuqi

Një matematik e thjeshtë, gjithë ajo lavdi që lëkund dhe varret

E struk gjithë të vdekurit dhe të gjallët që kerkojnë strehim,

Ndaj dot tentoj deri në vdekje, në vdekje ndoshta,

Atëher ndoshta do ta meritoj, lavdin, 

pallatin tim, që për jetë e kisha ëndërrim.

Vendosshmëria thuhet, edhe akullnajat shkriu, e i shëndrroj gjitha në ujë

Epokën e ujit sërish e bëri akull, dhe rrezet përseri ua vendosi sipër,

Kjo ishte fortifikata e vendosshmërisë, ndaj do  të tundem i duruar,

Nëse sonte kthehem mbrapsht, nuk do të thotë që nesër s`vij

Un do të vij i gjallë tek ti, ose kur të jem i vdekur, sidoqoft, vjen ti.