(Elegji për kohën e një djali që u zhvesh nga jeta)

Mos më prek në plagë e në vetminë time,

Mos më vrit në jetë , mos më vrit për së gjalli,

Kur unë vitet, shekujt, mileniumet i mora parasysh,

Ti s`të bëri përshtypje, prezenca, s`të bëri përshtypje as pritja, as malli!

Un që gjindesha në udhëkryq, krejt i vetëm

Dhe malli më merrte nga një cop shpirt çdo ditë,

Ti me ndërgjegje të qetë rrije indiferente

Prita një muaj, prita shumë muaj, u bë një vit!

Unë se kuptoj epokën tonë dot,

Ti të fala shumë, do të mbetesh në shpirt e vjetër,

Na u bë e ndaluar në ketë botë, bashkimi ynë,

Ndoshta do të na lejohet në botën tjetër!

Kur fillova t`i flas vetes, pra me shumë dashamirësi

Dhe lash anash gjithë njerzinë,

Kuptova sa nuk imponohen dot  ndjenjat

Nuk ishim pjekur ende, nuk guxuam…dashurinë!

Privuam vetëm prej njëri tjetrit;

Atë që kishim kurrë se shpalosëm,

Injoruam zemrat e njëri tjetrit,

Me duar tona ndjenjat varrosëm.

Pra mos më llogarit mua fajtor;

Vetmia për mua nuk ishte e shëndetshme,

më bëri kriminel, vetjak e tradhtar,

Më bëri shëndrrues i të vërtetave në të rrejshme!

Nuk kam frikë më për asgje, madje..

As për tjerët e as për vetën;

Ne vetë shuam yjet, botën që   lindi

Ksaj epoke jap pash lindjen, ja pash dekën!

Lamturmirë, për tërë jetën;

Kur të takohemi “ditën e madhe” kam justifikim

Në mundsh dëshmoje të kundërten

Dhe mos më zhyt në harrim!