E, Megjithatë lulja mbiu

Rrëmujë, shuheshin shpresa jete, vriteshin fëmijë

Ankth, digjeshin shpirta, zemra e shtëpi,

Merrnin fund shumë ëndërra vajzërie, djaloshare,

Dukej sikur paqja, qartë ishte shpreh: nuk vij.

Lotët e nënave, ishin bërë përditshmëri, sytë rrathë të enjtur,

Në krahët e errësirave, në bodrume, gjenin prehjen

Nata dhe dita ishin njësoj, zhurma helmuese na merrte frymën

Disa humbën djemt, disa prindërit, e disa strehën.

Ajo kohë iku, dhe trishtimin e ankthin mori me vete,

As fjalët se përshkruan dot, as ndërlikimet politike se shpërblyn,

Edhe pse shumë zemrave u heqën copë, shumë shpirtave thellsin u shkundën,

Lulet e asaj pranvere u thane, e megjithatë lule të reja mbin.