Për shkak të gjendjes së rëndë shpirtërore dhe shumë të
komplikuar, disi ishte zbeh integriteti i tij fizik dhe psigjik, këto ditë
kobzeza këto re hijezeza poi a turbullonin mendjen, pritjen e ditëve të mira po
ua hiqnin nga planet, dertet kishin arritu kupën e qiellit. Ai dikur ishte një
person që gëzonte shumë rrespekt, kishte tipare të një njeriu i cili thoshte
diçka më shumë sesa importonin fjalët e heshtja, ai vazhdimisht artikulonte
plane dhe ide për një jetë ku aftësit fizike dhe psigjike do të jënë në shërbim
të përhershëm shoqërise dhe humanizmit.
Atë jeta e kishte mësuar qysh në belbëzimet e para të thoshte fjalë
malli, fjalë ngushëllimi, mimika që sjellnin lot, sy që flisnin shumë me
shikimet e tyre karakteristike që ishin herë të mekur e herë të zjarrtë. Shumë e puthte mbi faqen e tij prindi e cila
kur qeshej hapte një grop në mes, ai kishte një instikt e çiltërsi të rrallë ndër
fëmijët tjerë..sidotjet.
“Një natë derisa u takuam në netët e gjata e të ftofta
zhvilluam një dialog shumë interesant”
Ai: un vazhdoj të bëj kalkulime dhe analiza edhe më tej, por
nuk ka rezultate, e keqja po dominon.
Unë: nuk duhet të dorëzohemi, aq më tepër të frikësohemi
prej humbjes, njerzit e sinqertë kurrë nuk humbin. Edhe sikur të vdesin, do të
jenë të gjallë.
Ai: Si mendon? Jeta, pra lindja dhe vdekja janë procese
natyrore fiziologjike, do të vdesim të tretemi, askush nuk do të kujtohet për
ne.
Unë: Jeta sështë asgjë
tjetër, pos përpjekje dhe luftë, pra një rrugë e gjatë dhe e
mundimshme.. dhe udhëtarët jemi ne, të cilët vet do të vendosim si do ta bëjmë
rrugën tonë; nësë marrim nga jeta momentë të lavdishme, japim sakrifica produktive
dhe u sjellim njerzve tjetë lumturi, doemos historia do të na ruaj gjatë.
Ideale quhen këto në gjuhën e shpirtit.
Ai: ha ha ha është fat i mirë të kesh një vdekje të lehtë e
cila na çliron nga kjo botë e mundimshme, e cila parasegjithash gjithçka mund të
jetë, po lumturi jo. Dhe diçka të them zemrat janë krijuar për të duruar, ama
durimi ka një kufi.
Unë: Vdekja është e sigurtë, lumturia është e virgjër, duhet
të dish ta martosh atë me veten, ndërsa zemrat janë frymëzim, dritare të hapura
që sjellin rreze dielli në jetë, tento hap dritaret e jetës dhe thuaj stop
pesimizmit. Ndërsa durimi, thuhet se gjëja e vetme për të cilin nuk dihet shpërblimi,
është durimi. Do të durosh apo?
Ai: Me gishtin tregues më bëri kah qielli e tha: E sheh sat ë
vegjël jemi, univerzi është shumë i madh dhe rrjedhimisht jemi te vegjël e të
dobët që t`ia shërojm dhembjet njëri tjetrit, këto që thua për mua janë numra të
thjeshtë.
Unë: Eh, nostalgjia për familjen më zgjon në mesnatë, jemi
kaq të ndarë e largë, frymojmë në vende të ndryshme, por, ende jemi jeshil.. një
ditë do të bashkohemi të gjithë, madje edhe ti do të jesh në mesin tonë, ku së
bashku do ta luftojmë e do ta mundim të keqen. Degjon; zërat e mirësisë na thërrasin
e na thonë: ‘merrni nen sqetull dhimbjet e gëzimet’ sepse jeta është relative,
varret i keni të hapur, por edhe përjetësinë e keni të premtuar’.
Ai: unë do t`ju tradhtoj juve, sofrën tuaj.. nën dhëmb kam
iden që të braktis idealet që i quant i në gjuhën e shpirtit ideale, rrugët e
mia do të jeni ndryshe, do të jetoj duke pritur që do të vdes, dhe atje..atje
shpresoj lumturinë absolute.
Unë: Në rrëgull, mos i harro varret e të parëve, vatrat e
tyre, fëmijërinë tënde, rininë tëndë.. i kemi borxh shoqërisë, brezave që vijnë.
Mos e harro gjuhën që flisnim, gjuhën e humanizmit dhe rrepsketit që kishim për
këtë shoqëri që e ka kapluar epidemia e injorantëve, gjakun tonë, djersët që i
quanim gjaku i paqes..
Ai: ti sikur nuk më njeh, unë jam ti, jam portreti yt,
shikomë mirë në pasqyrë.. më jep edhe disa doza optimizmi e të fillojm aty ku e
lam dikur. Sepse vërtet e keqja dominon kur njerzit nuk e luftojnë atë.
Unë: ‘natën e mirë’ i thash i hamendur e i mpirë nga ky
monolog me veten në syrin tim, e dialog në syrin e pasqyrës dhe çmenduri në
syrin e të tjerëve.
Duke rënë dakord se duhet të mbijetojmë dhe të luftojmë ta
kuptojmë jetën ashtu siç është, nëpërmjet gjuhës së sinqertë, duke u munduar të
lëm gjurmë në hapsirën kohore, duke prekur ëndrrat tona si rezultat i veprimeve
logjike, dhe duke e kuptuar vdekje si permanente e cila një dit do të na gjej,
por faqebardhë, duke ia mveshur
qenies njeriu atributin se ai është projekt
në veti në ketë unvierz e gjithësi, u ndam, kështu e theva pasqyrën që kisha në
dorë dhe në mënyrë figurative fillova të numëroj plagët që kisha, që mu dokën
kaq pak në krahasim me mirësit dhe dhuntit që kemi.
Epilog: Ne vdesim, realisht çdo ditë vdesim ngapak, jeta dhe
ditët tona shtërrohen.. një dit do të fiket shikimi ynë dhe gjithçka në një moment do të jetë errësirë, por, nuk
duhet harruarr se edhe vdekja është e përkohshme, një dit sërish do të
ringjallemi, e ajo do të jetë rilindja dhe rivvdekja e vërtetë që vijnë
paralelisht në qeniet dhe egzistencën tonë. Duhet kuptuar mirë dhe qartë
rrjedhat e jetës dhe nuk guxojmë të ndalemi para askujt dhe asgjëje, duhet
luftuar deri në forcën e shtatë (që thuhet se njeri ka shtatë forca) që të
arrijmë sukseset e premtuara atyre që punojnë me qëllime të sinqerta, menaxhimi
i jetës dhe kohës do të garantojnë jetë profesionale dhe dominues në çdo etpatë
të jetës. Mendjet që kemi ne njerzit janë një privilegj shumë i madh, andaj, ta
zhvillojmë mendjet tonë maksimalisht në mnëyrë që vizioni jonë mos të jetë kaq shkurtpamës si atij shokut lartë. Ne kemi zemrat, që rrahin me një ritëm, që
mbajn brenda mëshirën, guximin, butësinë dhe dashurinë për njëri tjetirt. Botës
sot i mungon “zemra” jetojmë ne globin pa zemër, mungesa e së cilës është kusht
për neve që të shohim me sytë e zemrës. Ne kemi emocionin i cili na jep situate të këndshme
dhe të ndryshme, duke e thyer rutinën e jetës, duke na dalluar nga krijesat
tjera dhe duke e arsyetuar epitetin e të qenurit njeri dhe njerzi. Ne kemi Allahun; të Parin pa fillim, të Fundit
pa mbarim, ne kemi një marrëveshje me Allahun dhe duhet përmbushur atë, ne
shpresojm nëntëdhjetë e nëntë mëshirat tjera të Tij, dhe shpresojm parajsën që
Allahu na ka premtuar. Duhet të dalim të pastërt dhe të çiltërt para Tij, në mënyrë
që të kemi fatin të na fal Allahu dhe të na rradhisë ndër të shpëtuarit. Jeta kërkon
mund, jeta nuk kalon vetëm në rroba të reja.. “Ne jemi fatlumë, sepse, kemi
shumë më tepër sesa na nevojitet për të qenë të lumtur”.
Kështu u përkunda këtë natë, dhe qetë e qetë fjeta duke dëgjuar
pikat e shiut që godsinin dritaret e dhomës time, duke qeshur e menduar se edhe
kjo është një dhurat për njerzimin. Natën e mirë!
