Jeta e rrudh jetën

Lëkurën e kam të rrjepur

Thelbin tim, asnjeri se njohu, zërin e shpirtit madje..

Unë e rrjepi  lëkurën time, gjakun e treti nëpër lumenjë

Unë këndoj shpesh këngën e ndaluar, ëndrrat madje

Unë mbaj peng të kaluarën, të tashmen, të ardhmen

Jetoj i heshtur, i ngrirë, i zhveshur nga cdo tingull.

Kush i beson poezive? Lapsit?

Sikur të kishin fuqi, do të bënin dicka për  fatet njerzore

E nuk do të kishte kaq shumë urrejte, as inate madje..

Nuk do të shkriheshin kaq shumë miqësi, e nuk do të mungonte mirësjellja,

Falëmnderimi, përkujtimi,

Nuk do të këputeshin rremat e ëndërrave, e nuk do të shuheshin rregullat, principet

Nesër ndoshta, do të ik, po po do të ik, as rastësia s`do të egzistoj më

Ndoshta ky vend e kjo periudh do të derdh lot, për mungesën e këtyre brezave,

Do të vijne njerëz tjerë, më stabil, më të durueshëm ndoshta..

Sepse secili njeri e ka frikë vetminë, vdekjen, mbarimin,

Me vepru, nuk d.t.th me dështu, jeta ëshë e përkohshhme

Një dashuri nuk vdes, nësë vdes personazhi kryesorë,

Një ëndërr nuk mbaron nësë mbaron gjumi,

Një vallëzim nuk mbaron nësë mbaron kënga,

Një person nuk bëhët idiot nësë sakrifikon për të mirën e tjetrit,

Sa mirë që fshehtësit tona i din vetëm Ai që e krijoi fshehtësinë,

Bota është e gjallë shumë, krahasuar me neve

Disa janë të dënuar për te qenë të heshtur, andaj

Ndoshta edhe duhet  të heshtim sot e tutje..

Nuk i besoj më poezive, lapsit..

Do të ndahemi me lapsin si buzët e puthura të dy dashnorëve, së shpejti

Dekata, shekulli e mileniumi le të vijnë

Historia nuk do të na ruaj në gjoksin e saj, sepse nuk ishim të veçant

E as i thjesht nuk ishim jo!