Po ta bëri miku ndonjë padrejtësi, thuaji: "Ta fal pë atë që më ke bërë mua, por këtë që ia ke bërë vetes, këtë nuk mund ta fali"! /Niçe/

Dhimbjet janë të poshtëra

Për mua mbetet enigmë

Dhimbjen tek ti si mund të rrijnë qoftë edhe një orë?

Tek vajza që ia kalon princeshave me përralla

E bardhë dhe e bukurë si malet me borë!

Si munden vallë që të rrijnë brenda teje

Qoftë edhe kohë një ditë  aty si jetojnë?

Ndoshta edhe ata njësoj sic bëj unë,

Qenien dhe trupin tënd dashurojnë!

A janë të vetdijshme ata vallë

Se sa xheloz mund të bëhëm unë?

Për një thua tëndin jam i gatshëm

Botën plotësisht ta “vëj në gjumë”.

Sikur dhimbja të ishtë qenie që frymon

Mes për mesi me thikë ta caj,

Po meqë është kështu e padukshme

Më mirë përjgysmë me ty ta ndaj!

Ti duroji dhimbjet e trupit vajzë e bukur

E ato të shpirtit i mbaj unë,

Dhimbja ndahet në dysh dhe kështu merr fund

E kështu dashurohemi  e duhemi shumë!

Ne dashuri ashpersia me e madhe eshte butesia

Butesia eshte arma me e ashper qe ka dashuria;

Ajo e detyron ate te sillet mire, te bindet, te fale..

Sepse zemra qe dashuron njeh vetem gjuhen e bute!

Dashuria nuk kerkon fort mencuri e dije

Ka nje vlere qe i mbipeshon gjitha cilesit tjera;

Ajo eshte vlera e butesise, e cila pastaj i lind te tjerat si:

durimin, vlersimin, mirekuptimin e respektin e ndersjellt.

Sepse dashuria vet eshte e tille; pra e bute.

Butesia e saj bashkon dy zemra, bashkon dy duar,

dy mendje, dy shpirta, dy jeta e dy gjini..

Butesia e saj ka mposhtur edhe njerezit me te ashper.

Dashuria dy njerez te huaj i ben me te afertit te jetes

Dy kendveshtrime i bashkon ne nje kend; ne dashurin e tyre.

Dy shikime i puq mes veti qe lindin magjine tyre

E nga keto kombinime te lindin engjujt njerezor!

Kush meson artin e butesis, ka fituar shume nga dashuria

Te jesh i bute edhe kur pafajshem fajsohesh, edhe kur keqkuptohesh.

Ti prap mos harro qe dashurohesh

Dhe ai qe te dashuron, eshte jeta jote, eshte ti. TI JE AI!

Kur gjerat marrin tatepjetezen dhe ecin keq, duro

Kur njerezit ne te cilet dikur mbeshteteshe te kthejn shpinen, duro

Kur idealet ne te cilet dikur besoje, sot e kan humbur kuptimin, duro

Kur miqt te paragjykojne, nuk te duan ne mesin e tyre, duro

Kur ideja ne te cilen ke invetuar vite deshton, duro

Kur ata te cilet te premtuan te tradhtuan, beso

Dhe duro, duro, duro sepse ti je i determinuar te durosh

Sepse te durosh nenkupton te jetosh. 

Jeto pra dhe lejo ate qe te dha Jet te te shperblej ashtu sic din Ai.

Gjerat qe nuk po ecin mbare mbase nje dit do te ndreqen

Njerezit qe te kthyen shpinen, mbase do te kthehen serish drejt teje

Idelet qe perkohesisht u zbehen, mbase do te marrin kuptim edhe me te madh

Miqt te cilet te paragjykuan, mbase do te kerkojn falje dhe do te ndjejne mungesen tende 

Ideja e cila ne fillim dukej e deshtuar, papritur mund te dhez

Ata qe te premtuan dhe tradhtuan premtimin, mbase mund te kerkojn falje dhe ti do ti falesh patjeter.

Ti shperfaq natyren tende dhe lejo ndergjegjen njerezore le te brehet.

Ti gjithsesi te durosh qe te fitosh.

Një dhimbje në dysh

Të ndahet cdo gjë në dysh

Edhe dhimbja

Edhe kryedhimbja

Edhe përjetimet e dhimbjes

Edhe pasojat e dhimbjes

Që kështu të ushqehet dashuria

Që kështu të ruhet dashuria

Që kështu të kultivohet dashuria

Pasiqë dashuria është dhimbje

Të ndjesh dhimbjen e tjetrit!

Pa dashje e kisha lënduar

Dielli rrezet mbi shpinë më lëshoi

Që të më përvëlonin dhe të më digjnin të tërin

Hëna ndricimin e fshehu

Që errësira të më frigojë

Qent lëhnin me nervozë

Të gjallë donin të më shqyenin

Toka ku shkelja bente dridhje sizmike

Donte të më përbinte brenda

Qielli mjegullat i nxorri

Donte me vetëtima të më gjuante

Lëshonte edhe breshër të fortë

Nga koka donin të më goditnin

Gjithësia me mua u hidhërua

Sepse atë e kisha lënduar,

Por ata nuk e dinin që

Pa dashje e kam lënduar!

Bashkë me të edhe veten

Edhe veten keq e kisha lënduar..       

I varfuri

Të varfurit barku si mbushet kurrë

Edhe zemrën e ka të lënduar,

Jeta i ka lidhur njëmij nyje

Të ardhmen ia’a ka bërë të shkuar!

Shpresat e të varfurit  nuk shkëlqejnë

E ato pak gëzime që kanë i kallen si kashtë,

Të varfurit lumturinë e njohin pak

Nga ky fat i egër dhe i lashtë!

Në jetën e tyres’kanë asgjë të vecantë

Asgjë të mirë su sjell jeta e përditshme,

Rrobat me vrima janë shoqëruesit më besnike

Nga e gjithë kjo botë e mjerë dhe e mërzitshme!

Megjithatë varfëria është thjeshtë gjendje njerëzore

Dhe të varfurit janë mësuar të jen të parëndësishëm,

Mirëpo nga gjitha shtresat e shoqërisë

Pikërisht të varfurit janë më të vyrtyshëm!

               Mos më gjyko 
Mos më gjyko sepse ti nuk je gjykatës e as un nuk jam i pandehur 
Mos më gjyko sepse nuk kam bërë asgjë, përvec se po e jetoj jetën time njësoj sic po e jeton ti jetën tende. 
Mos më gjyko sepse ti nuk e njeh jetën time, nuk e njeh të kaluarën time dhe nuk e din të ardhmen time! 
Mos më gjyko në distancë, mos më gjyko në mosprani, mos më gjyko padrejtësisht!
Mos më gjyko për akte që nuk i kam kryer, mos më gjyko për akte që i kam kryer sepse ti nuk i din arsyet, nuk i din motivet, nuk i din qëllimet. 
Mos më gjyko sepse askush nuk ka të drejtë të gjykojë askënd. Secili është pronar i jetës së vet, është rob i veprës së vet.. 
Mos më gjyko o mik se kështu ti po më paragjykon, sa i përket gjykimit edhe ashtu Zoti do të më gjykojë o mik!

Pse njerzit shkruajnë poezi?

Disa shkruajn se skan ç’farë të bëjn tjetër,  disa shkruajn se duan të  duken më  të zgjuar sesa realisht  janë , disa shkruajn sepse  mendojnë  që të shkruash është gjëja më e leht që mund të bësh. E disa shkruajn sepse i besojnë vërtetë fuqisë së shkronjave të radhitura në fjalë. Për fat të keq, ditëve të sodit, tek ky grupi i fundit kemi numër të vogël njerëzish, sepse shumica janë dhënë pas arsyeve që ceka më lart.

Për mua është qesharake kur lexoj “poetët” e rrjeteve sociale, sesi plasojnë poezit e tyre për gjithçka dhe për gjithkë! Një njeri vdes dhe gjëja e parë që bëjn poetët i’a dedikojnë  një poezi, kështu në vend që ta paksojnë dhimbjen e miqëve dhe familjarëve ata u’a shtojnë dhimbjen dhe u’a rrisin mallëngjimin. Një dridhje e tokës, apo një fatëkeqsi tjetër natyore dhe poetët menjëhrë e bëjn “punën” e tyre. Një lajm i dhimbshëm për ndonjë fëmijë të vrar në ndonj luftë dhe poetët e rrjeteve sociale i ke të parët, që shërojnë plagët e botës me rimime thjesht përshkuese dhe pa kurrfar mesazhi, porosie apo ideje brenda!

Madje kjo racë poetësh ka shkuar aq larg saqë edhe botimin e librave e konsiderojn si privilegj! Nuk ngurrojn t’i kryejnë të gjitha ceremonitë e një promovimi, duke ftuar familjar, miq e dashamir të poezive, pra gjithçka perfekte sa i përket pamjes së jashtme, por kur të hapesh librin, nuk ke kurgja të dobishme brenda, mund të lexosh imagjinatia të ngatrruara, iluzione të larmishme dhe ëndërra të çmendura! Pra, asgjë të rëndsishme sa i përket asaj që është subjektive, dhe çdo gjë perfekte sa  përket asaj objektive apo sipërfaqësore.  Këta poetët kanë dëshirë të lexohen, që të rriten në syrin e të tjerëve, por  dyshoj se lexojn sepse ndryshe do të ndjeheshin të  vegjël në syrin e vet.

Një poet duhet të ketë aftësinë t’i rrëfente masës ata rrugë që për ata janë të panjohura, t’ua mësonte asaj sekretet dhe pasuritë  e botës, që normalisht minatort e gjurmojnë në humnera, astrologët tek yjet dhe që masa do duhej ta kërkonte tek poetët! Poetët e rrjetëve sociale nuk i’a arrijnë madje një dritare ta hapin tëk mendjet e atyre që lexojnë prodhimtarin e tyre!

Këta poetë e nencmojnë edhe masën e gjërë duke u servuar atyre poezi pa shije, pa hije dhe pa fije! Për fat të keq poetët e mirëfilltë janë specië në zhdukje sepse, procesi i shtimit tek bari i keç çdoher  është më i shpejt, duke krijuar kështu një hije të madhe për një frut të dobishëm, të cilin e provon nga drita e diellit dhe ajri i pastërt. Këta mendojnë se popullariteti  nënkupton  gjithcka, dhe është kriter i vetëm dhe i padiskutueshm për arritjen e majave! Jo, një poet kurrë nuk duhej ta komercializonte shpirtin e vet, aq më pak ta hudhtë rrugëve të rrjetëve sociale!

Duke parë këtë mjerim të madh poetik, u bëj thirrje poetëve të rrjeteve sociale të mos e tradhëtojnë kurrë inspirimin(nëse kanë diçka të tillë) si dhe të ndalen duke e nënçmuar audiencën "sociale"