Rrjedh prap jeta mbi një kufome

Gjysmë hënën sonte mbush

Pra, ç`të duhet jeta kur jetove,

Dhe vdiqe e s`të pa askush.

Më kërko te varri im gjithnjë

Mos lejo insektet t`më përbijnë,

Të vdesësh pa asgjë pranë vetes,

Madje pa mall, pa shpres pa kujtim.

Jetojmë e vdesim kështu prej kohesh,

Here shohim dritë e herë terr

Rrugët  tona janë të kundërta,

Njëri në parajsë e tjetri në ferr!

Dhe kur një dit të takohemi atje

Do te shikohemi në qetësi,

Do ta themi atë që  fshehëm

Ate që ti, vetëm ti edi.

Ndaj le të lulëzojnë lulet e varrit, ,

Kështu kaq larg jetojm të dy,

Jam i gjallë e kam një varrë thellë në zemër,

Përqafom,e të ringjallemi të dy.

                                                                    Shokut tim

Harkun e mëngjesit pikturova shpejt

Dhe drejt xhamisë vija me nxitim

Gjithmonë ekam mall, kur e shoh

Përpara xhamisë shokun tim.

Ndaj si dje, sot edhe nesër

Sërish dua të vij me nxitim

Të përshëndetemi me aq dashuri

Dhe të rrim s`bashku me shokun tim.

Dorën e tij të nxehtë, shtrënguar t`a mbaj

Dhe sa herë jemi larg në fytyr vëj

Kur të jemi përmalluar ndonjëherë,

                                                         Nëpërmjet saj, të vij, të gjej!

Mërzitem

Mërzitem për jetën tonë

Sonte, kur shpirti më bëhet prush

Kemi shumë zbraztira në shpirt

Që nuk i di kush, askush!

U tret jeta dhe hëna u shua

Si një loti i pikur lehtë,

Rënkoi shpirti pas kaq shumë heshtjeje

Dhe shi filluan, të lëshojnë retë!

Ndaj ende nuk e kuptoj

Pse shumë vuajmë, vuajmë kaq shumë

Endrrat shpesh nga ne arratsien

                                                             Ose fare nuk bëjmë gjumë
 

Kështu vijmë, rrim dhe ikim

Sikur fare të mos ishim kurrë

Ndaj meqë erdhëm, një kujtim ta lajmë,

Një fjalë e mirë, një zemër, një gurë!

Endrrat marrin kahje tjera,

Nuk kanë vend askund në botë,

Ndaj i`u them faleminderit

Jetojmë dhe vdesim, ashtu kot!

Kur zgjohem nga gjumi

Mëngjesi zbardhi deri ne fund,

Mbi zjarrin e ditës dielli ja mori,

Në heshtje mendja, kujtimet tundi

Dhe pjerrtazi u hap krahërori.

Ngadal shtriva shikimin e gjatë,

Nga dritarja shkëlqim sa shumë,

Iku nga jeta edhe një natë,

Dhe jeta po shkrihet,si shkumë!

U zgjova pa zhurmë, i heshtur kaq vonë,

Dhe numrova orët rradhë me rradhë,

Ai që “dje” flinte  në këtë dhomë,

Sot po ik me kalë të bardhë!