Një jetë garancë për të dashur

Është dhurata më e madhe që mund ta kapësh,

Të sigurosh që gjithë jetën dashuri do marrësh

Njëkohësisht edhe do japësh!

Unë jam e gatshme thua ti

Që tërë jetën pa hile do të duhemi,

I gatshë jam edhe unë, pohoj unë në cast,

E kështu nga hilet do të ruhemi!

Po do të ruhemi edhe nga hilet e njerëzve

Askush të mos dij për garancën tonë,

Vetëm ne, engjujt dhe Zoti

Që ta kemi dashurinë deri në pleqërinë e vonë!

Ti ke venë garancë tërë qeniën tëndë

Po tërë qenien time kan vënë garancë dhe unë,

Që ta bëjm të përjetshme shprehjen tonë të famshe

“Shumë të dua, të dua shumë”!

Dhoma nuk është e bukur

Dhoma s'është e bukur si ishte dje

Gjithashtu i bukur nuk jam as unë,

Ajo që na jep bukuri edhe mua edhe dhomës

Nuk është sonte prezent, siç ishte mbrëm!

Dhoma nuk është aktive në gjithë pjesët e saj

Një pjesë e bukur sonte i mungoj,

Ajo që e bën dhomën aktive e të gjallë

Sonte nuk është si mbrëm, ajo shkoj,.

Dhomës sonte i mungon një frymarrje

Brenda saj nuk marrin frymë dy zemra,

Një zemër këtu e një në Shkup

Dhoma e zbrazët dhe pa bukuri brenda!

Dhoma sonte nuk e ka të njejtën aromë

Aroma më e bukur sontë nuk është,

Huna ime sonte nuk e nuhat atë aromë

Të veçantë, sa vet jeta të lashtë!

Sonte nuk ka as tush e as emisione

E as kos që naj bjen shpirtin,

Dhoma nuk është e bukur pa ty

Sonte në vendin tënd po e marr librin!

Kur ti vjen pranë meje

Qielli gëzohet për ardhjen tëndë

Dhe mbështjell vetveten me kaltërsinë e vet,

Dielli lëshon rreze gjithandej tokës

E hëna natën me padurim e pret!

Edhe hëna natën del e gëzuar shumë

Dritën e saj ne horizonte lëshonë,

Yjet stolisen njëri pas tjetrit

Ai që është më afër nesh më shumë ndriçon!

Ylberet presin shiun të gëzuar të bjerë

Kurse era fryen ngadal që flokët mos ti prish,

Sjell shiun, dalin ylberet në harqë gjithandej

Bilbili këngës gëzueshëm ja nis!

Ndërsa unë bëhëm gati  për ardhjen tëndë

Si trimi për luftë që përgaditet,

Ti shkatërroj ziliqarët, xhelozët e dashakeqët

Me dashurinë tonë, që veç po rritet!

Si engjull që je vjen edhe mua engjull të më bësh

Në përaqfime hyjnore të më  rrëmbësh,

Qiellin, diellin, hënën e yjet e gëzuar

Në gjuhë dhe shenja  dashurie ti kthesh!

Po ta bëri miku ndonjë padrejtësi, thuaji: "Ta fal pë atë që më ke bërë mua, por këtë që ia ke bërë vetes, këtë nuk mund ta fali"! /Niçe/

Dhimbjet janë të poshtëra

Për mua mbetet enigmë

Dhimbjen tek ti si mund të rrijnë qoftë edhe një orë?

Tek vajza që ia kalon princeshave me përralla

E bardhë dhe e bukurë si malet me borë!

Si munden vallë që të rrijnë brenda teje

Qoftë edhe kohë një ditë  aty si jetojnë?

Ndoshta edhe ata njësoj sic bëj unë,

Qenien dhe trupin tënd dashurojnë!

A janë të vetdijshme ata vallë

Se sa xheloz mund të bëhëm unë?

Për një thua tëndin jam i gatshëm

Botën plotësisht ta “vëj në gjumë”.

Sikur dhimbja të ishtë qenie që frymon

Mes për mesi me thikë ta caj,

Po meqë është kështu e padukshme

Më mirë përjgysmë me ty ta ndaj!

Ti duroji dhimbjet e trupit vajzë e bukur

E ato të shpirtit i mbaj unë,

Dhimbja ndahet në dysh dhe kështu merr fund

E kështu dashurohemi  e duhemi shumë!

Ne dashuri ashpersia me e madhe eshte butesia

Butesia eshte arma me e ashper qe ka dashuria;

Ajo e detyron ate te sillet mire, te bindet, te fale..

Sepse zemra qe dashuron njeh vetem gjuhen e bute!

Dashuria nuk kerkon fort mencuri e dije

Ka nje vlere qe i mbipeshon gjitha cilesit tjera;

Ajo eshte vlera e butesise, e cila pastaj i lind te tjerat si:

durimin, vlersimin, mirekuptimin e respektin e ndersjellt.

Sepse dashuria vet eshte e tille; pra e bute.

Butesia e saj bashkon dy zemra, bashkon dy duar,

dy mendje, dy shpirta, dy jeta e dy gjini..

Butesia e saj ka mposhtur edhe njerezit me te ashper.

Dashuria dy njerez te huaj i ben me te afertit te jetes

Dy kendveshtrime i bashkon ne nje kend; ne dashurin e tyre.

Dy shikime i puq mes veti qe lindin magjine tyre

E nga keto kombinime te lindin engjujt njerezor!

Kush meson artin e butesis, ka fituar shume nga dashuria

Te jesh i bute edhe kur pafajshem fajsohesh, edhe kur keqkuptohesh.

Ti prap mos harro qe dashurohesh

Dhe ai qe te dashuron, eshte jeta jote, eshte ti. TI JE AI!

Kur gjerat marrin tatepjetezen dhe ecin keq, duro

Kur njerezit ne te cilet dikur mbeshteteshe te kthejn shpinen, duro

Kur idealet ne te cilet dikur besoje, sot e kan humbur kuptimin, duro

Kur miqt te paragjykojne, nuk te duan ne mesin e tyre, duro

Kur ideja ne te cilen ke invetuar vite deshton, duro

Kur ata te cilet te premtuan te tradhtuan, beso

Dhe duro, duro, duro sepse ti je i determinuar te durosh

Sepse te durosh nenkupton te jetosh. 

Jeto pra dhe lejo ate qe te dha Jet te te shperblej ashtu sic din Ai.

Gjerat qe nuk po ecin mbare mbase nje dit do te ndreqen

Njerezit qe te kthyen shpinen, mbase do te kthehen serish drejt teje

Idelet qe perkohesisht u zbehen, mbase do te marrin kuptim edhe me te madh

Miqt te cilet te paragjykuan, mbase do te kerkojn falje dhe do te ndjejne mungesen tende 

Ideja e cila ne fillim dukej e deshtuar, papritur mund te dhez

Ata qe te premtuan dhe tradhtuan premtimin, mbase mund te kerkojn falje dhe ti do ti falesh patjeter.

Ti shperfaq natyren tende dhe lejo ndergjegjen njerezore le te brehet.

Ti gjithsesi te durosh qe te fitosh.

Një dhimbje në dysh

Të ndahet cdo gjë në dysh

Edhe dhimbja

Edhe kryedhimbja

Edhe përjetimet e dhimbjes

Edhe pasojat e dhimbjes

Që kështu të ushqehet dashuria

Që kështu të ruhet dashuria

Që kështu të kultivohet dashuria

Pasiqë dashuria është dhimbje

Të ndjesh dhimbjen e tjetrit!

Pa dashje e kisha lënduar

Dielli rrezet mbi shpinë më lëshoi

Që të më përvëlonin dhe të më digjnin të tërin

Hëna ndricimin e fshehu

Që errësira të më frigojë

Qent lëhnin me nervozë

Të gjallë donin të më shqyenin

Toka ku shkelja bente dridhje sizmike

Donte të më përbinte brenda

Qielli mjegullat i nxorri

Donte me vetëtima të më gjuante

Lëshonte edhe breshër të fortë

Nga koka donin të më goditnin

Gjithësia me mua u hidhërua

Sepse atë e kisha lënduar,

Por ata nuk e dinin që

Pa dashje e kam lënduar!

Bashkë me të edhe veten

Edhe veten keq e kisha lënduar..       

I varfuri

Të varfurit barku si mbushet kurrë

Edhe zemrën e ka të lënduar,

Jeta i ka lidhur njëmij nyje

Të ardhmen ia’a ka bërë të shkuar!

Shpresat e të varfurit  nuk shkëlqejnë

E ato pak gëzime që kanë i kallen si kashtë,

Të varfurit lumturinë e njohin pak

Nga ky fat i egër dhe i lashtë!

Në jetën e tyres’kanë asgjë të vecantë

Asgjë të mirë su sjell jeta e përditshme,

Rrobat me vrima janë shoqëruesit më besnike

Nga e gjithë kjo botë e mjerë dhe e mërzitshme!

Megjithatë varfëria është thjeshtë gjendje njerëzore

Dhe të varfurit janë mësuar të jen të parëndësishëm,

Mirëpo nga gjitha shtresat e shoqërisë

Pikërisht të varfurit janë më të vyrtyshëm!

               Mos më gjyko 
Mos më gjyko sepse ti nuk je gjykatës e as un nuk jam i pandehur 
Mos më gjyko sepse nuk kam bërë asgjë, përvec se po e jetoj jetën time njësoj sic po e jeton ti jetën tende. 
Mos më gjyko sepse ti nuk e njeh jetën time, nuk e njeh të kaluarën time dhe nuk e din të ardhmen time! 
Mos më gjyko në distancë, mos më gjyko në mosprani, mos më gjyko padrejtësisht!
Mos më gjyko për akte që nuk i kam kryer, mos më gjyko për akte që i kam kryer sepse ti nuk i din arsyet, nuk i din motivet, nuk i din qëllimet. 
Mos më gjyko sepse askush nuk ka të drejtë të gjykojë askënd. Secili është pronar i jetës së vet, është rob i veprës së vet.. 
Mos më gjyko o mik se kështu ti po më paragjykon, sa i përket gjykimit edhe ashtu Zoti do të më gjykojë o mik!