Gjoksin kështjellë e zemrën  kala

Nën lavdin shekullore që atdheu i`a dha

Mbi uniformën heroike gjakun e ngrinë

Një varrë me tradhëti, s`e nxinë dot lavdinë.

Jeta e robëruar nuk quhet jetë

As qielli nuk pikon shi po nuk i patë retë

Marshon abazi me shok si varganë

As shiu korrikut gjakun dot se lanë.

Një njësit i vetëm me telin në krye

Ngadhnjimtarë trimat përballë një ushtrie

trimi Haraçinës mundi sllavin mizorë

ranë tankset përtoke si gjethet në tetorë.

Ti je i përjetshëm Abaz o gjyshi im

Ska si ndryshe të njohim ne

Nga kjo botë zgjedhe lirinë

E në tjetrën atë që e perjetshme qe.