"Por, për t'u përjetësuar në zemrat e të dyve gjithmonë."
Tingujt e hënës melankolik,
djallë e engjull në një fole
magjepsur flet djalli e engjulli
dhe mbajnë zemrat shtrirë përdhe!
Shikojnë habitur njëri tjetrin
dhe nga habia desh ju shkep syri
nga pikëllimi vdiq djalli
e nga gëzimi këndoi bilbili! 
E shpresave i`u rikthye kuptimi
dhe mbet një portret artistik
iku djalli te harrimi
tingujt e hënës, melankolik!
Më s`do ulem përmby varre
e nuk do qëndroj i lagur në shi
nuk do lutem për ndrrim bote 
e nuk do shkruaj më poezi.
As reve më si frikohem
e vetëtima mbi mua daltë
ndihem fare i guximshëm
jam i lirë, frika me faltë!
Një buzqeshje?, po është ajo
oh sa gjatë më kish munguar
sa shumë lotët kisha shterrur
tokën kisha gjelbëruar.
Nuk do fli pa dalur hëna
i tëri fare do rri i zgjuar,
dhe kur mëngjesi të më flas
do ti pergjigjem:"puls dashuruar".