“A e di vetminë pse kam vra”

I vendosur shumë, te lumi dhimbjeve

Nga jeta e njerzit, dorën shtriva

Kur pash që spo më ndihmonte askush

U ngrita, e veten qortova dhe në shpirt i thira,

Dhimbjet i lash aty mbi shtrat

Mbi horizont filloi të shikoj syri,

Lëkura që më ishte rrënqethur, u ndreç

Dhe flladi mes krahëve, befasisht hyri,

Tek ato vende të brishta, të braktisura

Filloi këngën bylbili

E në drejtim timin pash që jeta zuri fillin

Lumturia mi puthte ëmbël faqet, ndërsa dora

E gjakosur nga therrat, këputi trëndafilin

Më njërën mendje flisja me të mirën

E me tjetren shaja të keqen,

Vetmia u zhduk nëpër errësirë, kurse

Dashuria ma tregoi për her të parë fytyrën.

Dhe loti që rridhte mes syve iu zu prita

I heshtur nga frika djalli rrinte strukur

Tek shihte duke u mbytur vetmia që me vite ndërtoi

E un si trim tek përparoja atje,

Ruaja fort trëndafilin e kuq,

Dhe gacat e zjarrit të vetmis, ishin bërë dhe!

Flamurin e fitores, ngulita mbi kurriz

Poshtë këmbëve më luste dhimbja mua

Tek kruhesha nga plagët e së kaluarës

Mbyta morrin e lig me thua, mbi thua

Kisha qenë i fortë e se kisha dit

Trupin e kisha prej mishi e zemrën prej guri

Kaq ndriçim dhe ndryshim të shpejt

Një përqind e forcës që përdora, pruri…

E Vetmin unë e kam vra

Sepse urreheheshim mes veti shumë

Ndoshta jam vrasës, e ndoshta kriminel

Por ta paktën, po bëj rahat gjumë,

E vetmin e mori i madhi Lum…

…larg e çoi, e çoi larg shumë..