Kur për herë të parë sfidat ranë si brëshër

Fuqia e emocionit eci si gjarpër i përshkruar

Ndër sfidat rrënjët i lëshova ngadale

Duke ecur drejt botës që vet e kisha ëndërruarr.

Kur poezit e vjeshtës i lexova pastër

Nën gjethet e rëna gjithandej plotë rrënjë

Ende fuqia e zemrës ndërtonte ëndrra

Ëndërra që  vetëm një njeri i sfidave di t`i ëndërroj.

Ende besohet se ka jetë në botë

Përderisa qielli nuk mund të jet i sajuar

Një botë ku ende toka na fal të mirat e saj

Dhe ku nuk ndalemi duke ëndërruarr.

Sa shumë shpirta të trazuar skaj detit

Malet e larta të lodhur duke dururar

Gjithë jetën ëndërra të zgjatura shumë

Malet një kangë të bukur duke kënduar.

Nga  lindja e diellit deri atje në perëndim

Mes këtyre dy shpateve, lartë në horizont

I rrisim ëndërrat si qumështi fëmijët

Për një realitet më të fortë në sfond.