Sa herë jam zgjuar  nga jeta i pa influencuar

Drejt një jetë të pa dyer e dritare jam lëshue

Një lumë i trubulltë që barte sende nga malet

I thellë i shpejt, bash si një përrue.

Sa pasiguri më jepte ky lum ndjallakeq

Më ngjallte nostalgji përplot me mistere

Seç më kujtonte disa momente ankthi

Kujtime, vende, njerëz që bërtasin, plot putere.

Vallë jeton ndonjë peshk aty poshtë

Apo vetëm krimba, insekte që barin shkrijnë

Apo parazita të kuq e të zinjë të pashoq

Që vetëm në përronjë e coftina rrijnë.

Burimin tënd kam me bind vet unë

Me fjalët hyjnore kam për ta uruar e uruar

Ndoshta do t`i ngjallet epshi i natyrës

Ty more lum për të pastruar.

Kështu do të ngjajë jeta e njeriut

Nëse qëndron i pastër, deri në fund i duruar

Si lot i pastër, imazhi ruhet

Mbi përronjtë e njerëze duke influencuar.