Jeta është e larmishme shumë

Këtë un e dija, se vet nga jeta vija,

Nuk e do askush anën e keqe të jetës

Pra ditët e saj të zeza e të kqija!

Po ja që jeta ka dy anët e saj

Pra anën e lumturisë dhe anën e mërzisë,

Njeriu patjetër do të paguajë

Çmimin e të dyjave dhe të dashurisë!

Nganjëherë lëndohemi që të jemi më të fortë

E nganjëherë  se na iku lumturia na duket

Mirëpo mbi neve Zoti është ai që vendos

Që dhimbja të mbetet apo të zhduket!

Njeriu në fronte nuk duhet të jet vet

Krah tij duhet të jet vet njeriu më i dashur,

Ai me të cilin gjatë jetës së tij

Përveç lumturisë edhe në dhimbje kan hasur!

Së kështu piqemi çdo ditë e nga pak

Se jeta nuk është një qërshi mbi tortë,

Çdo dhimbje, frigë dhe vështirësi

E bën njeriun vetëm se më të fortë!

Po ajo që është në jet më e rëndësishmë

Dhe që kurrë nuk zbehet e nuk shkrihet,

Është se çdo dashuri e goditur nga dhimbjet

Vetëm se më  e fortë, çdoherë  ajo ngrihet!

Kur ne u njohëm ishim vetëm student

Dhe kjo shpjegon faktin se sa të rinjë që ishim,

Po kjo shpjegon edhe faktin tjetër

Se me njeri tjetrin ne, sa guxim që kishim!

Dhe sa guxim që kemi sot e njëqind vjet

Dhe si vazhdojm tutje si dy trima të vërtetë,

Që goditen nga jeta me vështirësi

Por që ngjitën përsëri para dhe përpjet!

Se jeta kështu është për të gjithë jo vetëm për ne

Nuk njehe bota zemër që nuk është lënduar,

Por jeta tashme e di se çdo goditje e saja

Neve do ta na gjej, vetëmse më të bashkuar.