Ajo që njeriu bën për atdheun Është përtej sakrificës e pertej vetes, Dashuria e madhe për atdheun I’a humb kuptimin jetës gjithashtu edhe vdekjes.

Pak dijnë të vdesin si burrat Se pak burra bota bre ka, Në qiell prehet shpirti yt i madh E në tokë rritet dhimbje jonë për ty o vlla!

Frikacakët janë vrasësit më të mëdhënjë Ata bëjn kurthe, e burrat bëjnë vepra, I’u thafshin duart frikacakëve Nuk të harrojm kurrë o vlla Mirsad Ndrecaj.

Kosova nuk është më e bukurë siç ishte më parë Se ti ike në përjetësi atë vetëm e le, Edhe pse thuhet se kush vdes për atdhe Nuk ka vdek por ka le.

Të gjithë do të vijm një dit atje tek ti Se e shkurt shumë dhe boshe është jeta, Se kjo jetë nuk matet me muaj e me vite Po matet me vepra dhe vetëm me vepra.

Vërtetë ti s’ke vdekur dhe jeton mesh nesh Dhe vdekja per ty vërtetë e vogël duket, Ti po jeton edhe pse të vranë Se shpirti i dëshmorit në perjetësi struket.

Sot ti jeton në Malinë, Brezë, Mateç e Sllupçan E kudo që shqip shqiptari frymonë, Kudo që ti le gjurmë dhe kujtime Kudo që e kërkon nevoja, ti aty je se ti aty jeton!