Çdo nat qe kalonte behej më e ftoftë

Dhe merrte rugën lumturia mbrapa

Arratinë merrte edhe dashuria

Së bashku me vizionet dhe shpresat tona të larta!

E mbetej mërzia, brenga flinte  ne trupat tona

Ndërsa ne vet nga ëndërrat nuk gjenim ikje,

Tri net të ftohta e të zeza si kobri

E shoqëronin shpirtin me lot edhe dhimbje!

Se gjëja më e ndjeshme që posedon njeriu

Është pikërisht shpirti që po u thye kështu keq,

Atëherë lumturia, gëzimi e shpresa

Dreqi e marrte,bijnë e thehen vet si qelq!

Ndoshta edhe kemi harruarr trime

Se dashurisë tonë sa shumë i kemi hak,

 Për këto tri vite që na shoqëroi

Pa asnjë të keqe e dhimbje ortak!

Po njeriu mban mbi supe atë që se mbajn malet

Vallë a edin bota po pyes pash Zotin,

A e dijne ata se cila peshon më shumë

Po u vendosën në peshore malet me lotin?

Sigurisht që loti peshon shumë më shumë

Se loti është uji më i shtrenjtë që kjo botë e ka,

Sa mirë që ne dy trime

Nuk harrojm te mbështetemi të i madhi All-llah.

Atë e falemnderojmë dhe i jemi mirënjohës

Për çdo begati dhe për çdo të mirë,

Pa Atë jemi të humbur padyshim

I qofshim falë që as kësaj herë nuk na la në errësirë!