(Letër e improvizuar)


E dashura ime!
Përpara çdo gjëje, dua të të jap një pasqyrë ku do ta shohësh dashurinë time. Prej ditës që u ndamë, bile as rastësisht nuk jemi takuar. Prej asaj kohe mes nesh është hap një hendek tejet i thellë dhe pothuajse i pakalueshëm.
Prej ditës që u njohëm, e që ram në dashuri me njëri tjetrin kan kaluar disa vite ..aso kohe ishim të rinjë, adoleshent të shkollës së mesme. Kishim vetëm dy ngjyra përpara vetes atë të bardhën dhe të zezën. E sot jemi të rritur, sot shohim me sytë e të rriturve e të pjekurve..
Eh, edhe pse i rritur, nuk munda të paktën të mos e shkruj një letër për ty, sa ishë këtu ..tek vendi ku u takuam për herë të parë. Këtu, këtu po vjen era dashuri, ndarje, dhimbje ..vendi gjithandej duket i shkretë, disa kalimtarë hedhin mbeturina! A thua pse? Mos ndoshta pse ne e braktisëm?!
E dashura ime!
Dua të ta bëj me dije se vërtet shumë të kam dashurë, gjithë ky vend i madh më ngjallë nostalgji për ty, ditët e tona .. e di se pas ndarjes tonë nuk kisha dashuri tjetër, veç teje nuk e lumturova askënd. Edhe pse, kurrë pas ndarjes tonë më nuk të pash ..kurrë nuk e ndegjova zërin tënd, kurrë nuk preka duart tua, unë qëndrova besnik ndaj lidhjes tonë të pamundur. Sikur vetëm njëher të trokisje në adresën time, atëherë do ta kuptoje fare mirë sa besnik kisha qëndruar. Sidotjet ..kaluam ditë të vështira, kam ndëgjuar që je martuar bile ke edhe fëmijë!.. çfarë t`i bëjm fatit, kthetrave të tij, kush e kishte paramenduar një të ardhme të tillë?! Sinqerisht, pas gjitha atyre që ndodhën, un vazhdova kryelartë përball dinjitetit tim, i pajtuar me të gjitha çfarë servonte jeta, denjësisht qëndrova në vijën e fronit. Fati për mua kurrë nuk ka kursyer dënimet dhe valët e tërbuara, ai fiki gjitha ëndrrat, shpresat.. Se kisha besuar vdekjen e dashurisë tonë, aq shumë duheshim.. Fati më strehoi në prehrin tënd vetëm per pak kohë, rrallë madje shumë rrallë të thirra me emra dashurie, vetëm njëher të kam shtrenguar fort në krahërorin tim. Isha shtatëmbedhjet vjeçar: plot guxim, ambicie, shpresa ..e pak ëndrra. E di, ëndrrave nuk u besoja për arsye se dashuria kërkontë mund, përpjekje, durim e këmngulje. ëndrrat i kisha realitet, ato i ushqeja me vepra.
E dashura ime!
Ngashëryer, zemrën ma ka brejtur kurdoherë vetëm besnikëria, por, nostalgjia ka arritu kulmin. Ditë e më shumë, shpirtërisht plakem, shumë vite isha i përmbledhur vetëm me dashurinë ndaj teje. Shpesh kujtoj kujtimet tona, dhuratën e vetme që ta bëra ..mbresa të këndshme, shikimet tona, fjalët që ti thoja ..ah fati që na shkallmoi lumturinë tonë, ai që shpirtëzoi  ndjenjat tona të sinqerta. Ai na vendosi në kthetrat e ndarjes, ai na bëri të qajm me lotët e ngrohtë nga përvlimi i zemrës. Ai pamëshirshëm na kafshoi, barbarisht na ndau, ai i detyroi shpresat e mundësit tona të arratisen prej zemrave tona ..ai më detyroi të gjej forcë e në vend të zemrës ta vendos një gurë.
Sot, dua të të them edhe diçka: Un ndershmërish të kam dashur, të kam dashur ashtu siç je pa kushtë me të gjitha që kishe. Sepse te un të duash d.t.th të mbrosh atë që do, te unë do të thotë të afrosh sa më afer lumturisë atë që do ..të duash do të thotë nganjëher të harrosh atë qe do për hirë lumturisë së saj. Un nuk kisha armë ta luftoj dhimbjen, armë të vetme kisha lotët, nëpërmjet të cilëve përicllja dhimbjet jashta trupit qe kullonte helm nga pikëllimi.
Ish e dashura ime!
Hallall të qoftë ajo pak kohë që ishim bashk, hallall poashtu ato tri vite që dashuruam në heshtje pa e shfaqur, falë të qofshin dhimbjen që mi shkaktove, poashtu edhe padrejtësia që ma bërë. Fal të qoftë gjithçka çfarë na lidhte në dy, madje çdo sms, shikim, takim.. Të kisha jetë, ti ishe rinia ime, shpresa e saj, ishe ana e bukurë e jetës time. Më mjaftoje në jetë vetëm ty, ishe epiqendra e saj... Me shumë keqardhje e kam pranuar realitetin. Jeta ka tri kohë: herët, tani dhe vonë. Ndoshta, eh ndoshta edhe shumë vonë e kuptove sa të desha, por, ishtë vërtet vonë. Përfundimish të përshëndes, të përqafoj nga larg ..edhe pse kurrë nuk do ta lexosh letrën un, po ua jap zogjëve, ndoshta e sjellin tek ti. Në të kundërtën, le të flas heshtja..
Lamtumirë...

                                                         Le të shoh edhe i verëbëri

I ushqyer me dashuri dhe përkushtim të veçant për popullin shqiptarë në përgjithësi dhe shoqërin time në veçanti, e pash të udhës t`i qasem një tematike sa aktuale aq edhe problematike, që njëherit "cenon" atë që ne quajm të shenjtë e cila është sa e drejtë e madhështore aq edhe e lavdishme dhe burrërore.
Unë jam ndër ata të rinjtë që jam ushqyer dhe ushqehem vetëm se me ndjenja të pastërta për këtë popull të guximshëm dhe luftoj në ngritjen e vyrtyteve, ruajtjen e vlerave dhe vazhdimin e rrugës racionale arsimore. Nuk është e vështirë për njeriun të vërej gjendjen mjeruese të kësaj kohe, dekadencën intelektuale, dobësin shpirtërore, dhe vuajtjet emocionale.
E gjithë kjo krizë sigurisht ka edhe faktorët apo iniciatorët e saj, të cilët duken nga fytyra se përvuajnë shpirtërisht nga përparimi i popullit shqiptarë, mjerisht, të ushqyer me urrejte dhe në munges të butësisë dhe shijes shpirtërore tentojnë të e "cenojn" dhe akuzojnë atë që unë e quaj "sistem jete" i cili ndryshe në gjuhët botërore njihet me emrin "Islam" apo në njërin ndër disa kuptimet e saj në gjuhën tonë  "Paqe".
Kur i rikthehemi historisë së popullit tonë, udhëtimin e tij nëper shekuj dhe epoka të ndryshme, tragjedit dhe peripecit që shpesh ia thyen kurrizin, stuhitë e errëta që vërshuan mbi këtë popull nga kurreshtje lëkundim kokën dhe pyesim? Vallë si arriti ky popull të mbijetoj dhe ta ruaj indentitetin e tij fetar dhe kombëtar? Vallë si qëndroi aq zemërgjërë dhe kurrë nuk iu gjunëzua bile edhe perandorive më të mëdha, si ditën të solidarizohen dhe të qëndorjn kryelartë përballë historisë? Kush ishtë ai indikatori që nxiti bashkimin e vlerave, idealeve? Padyshim, se një shoqëri ateiste do të gjunjëzohej përball këtyre sfidave, dhe sot nuk do të quhej autoktone, dhe do t`i rrezikohej egzistenca.
Derisa shfletojmë midis faqeve të historisë, udhëtojm madhërishëm ndër shekujt e lënë pas, nuk mund të mos krenohemi e freskohemi, kur aty shohim se arsyeja që mbajti gjallë këtë popull me këto tradita kaq të bukura është pikërisht ajo hyjnorja, që neve mburremi me të sepse jemi fatlumë që të parët tonë përqafuan fenë më të pastër, të vërtetën absolute me argumente të qarta shkencore pra fenë Islame.
Prapëseprapë, bukuria e agimit të dyshimit nganjëher na e tërheq vëmendjen, aq shumë përhumbemi sa nuk e ndiejm zhurmën e historisë, aq shumë armiqët e ksaj feje na servojnë trrillime saqë nganjëherë edhe biem pre e tyre, por, ajo që si fllad i mëngjeseve të verës ma flladit shpirtin është se vërtet Krijuesi është mbrojtësi dhe njohësi më i mirë i zemrave njerzore, dhe prishësi i komploteve dashakeqe.
Vërtetë, kësaj feje e kësaj mrrekullie i shkruan shumë autor, mbi këtë oqean shumë dijetar derdhën ujin e tyre, por, kjo nuk na privon që edhe ne t`a themi fjalën tonë, fundja fundit edhe kanarina jeton në kafaz por nuk heziton ta ekspozoj zërin e saj, edhe pse vetëm me të njetin mund të mburret, pamvarsisht se nuk e din çka është mburrja!.
Jemi dëshmitarë të një përplasje intelektuale, politike e fetare. Cdo ditë e më shumë, jepen kritika të rezymuara mbi Islamin, struktura të ndryshme punojnë në çrregullimin dhe devijimin e parimeve Islame, fare lakuriq nga logjika, me fanatizëm shtrojnë gjurmë negative të cilët si rezultat rezultojnë me një përçarje dhe dobësim si në aspket matrial ashtu edhe në atë shpirtëror. Ndaj, ne si pjestar të këtij besimi, duhet t`i kuptojmë vlerat tona, duhet ta dalim nga parcialiteti, deskriptiviteti dhe gjurmët sterile që po e deformojnë anën tonë morale, që e mjegullojnë vizionin tonë, që e pasivizojnë rinin tonë me ndjenja të pastërta konstruktive.
Shqiptarët e këtyre trojeve, janë të bindur në lartësin e fesë Islame, me vlera, parime dhe koncepcione unike, ai nuk i ngjanë asnjë legjende apo ngushllimi iluzor, siç mundohen të na e imponojn ata që jetën e tyre e kaluan në shërbim të intrigave dhe kurtheve, por ai është një realiteti objektiv. Kot, gabojnë ata që presin lindjen e diellit të ngrohtë në një ditë janari.
Gjithandej, këta Shqipëtarë besimtarë po dëshmojnë: rrespekt, bamirësi, progres, arsim e avansim. Kudo, nën hijen e këtij flamuri "fetar" me butësi dhe me një "dorë" të padukshme, preken e ledhatohen zemra njerzish me ndiesi fetare e kombëtare nga kjo fe e bekuar. Xhamitë gjëmojnë nga bubullimat e të rinjve që me vrrull kryejnë ritualet fetare, rrespekti i ndërsjelltë është prezent gjithandej, fundja fundit kjo quhet jetë, meqenesë njeriu është faktori kryesorë që i dha kuptim jetës që u kriju në shërbim të jetës njerzore.
Nuk ka pas dhe nuk mund të ketë kundërthënie mes fesë dhe kulturës tonë shekullore, sepse feja në qenësinë e saj është njohja e kulturës dhe kultivimi i saj, ajo është epiqendër e ekuilibrimit të racave, kombeve, gjinive, gjuhëve dhe popujve. Ndaj, duhet trajtuar si prioritare dhe si mjet stabiliteti dhe harmonizimi ndër ne, gjë që është sinonim i mirëqenies në shoqëri.
Bota sot ballafaqohet me probleme serioze, ajo qëndron në kulm të shkatërrimit, gjithandej prodhohen arma nukleare, e altileri superiore të cilët fundja fundit për njeriun prodhohen.
Bota sot është e ndarë në relacion Veri-Jug, në të bardhë e të zinj, në të pasur e të varfur, të uritur e të ngopur, në zotëri e robër.
Bota sot, lufton kush më shumë të pushtoj e të kolonizoj, kush më shumë të vrasë e shkatërroj. Lufta gjithandej, kemi shembullin e Hiroshimës e Nagasakit.
E gjithë kjo ndodh në munges të Islamit, atij rregulluesi që sot disa injorant të pavlerë, të cilët vërtet janë aq të pavlerë saqë sdua t`i mendoj, mundohen të na privojnë dhe manipulojnë.
Andaj, vlen të theksoj së kjo fe dhe këta besimtarë janë në shërbim të njerzimit, të ardhmërisë, qytetërimit efikas, ndërtimit qytetërues bashkëkohorë. Vetëm Islami i ofron njeriut prehje shpirtërore, qëllim jete dhe ekzistence, ofron moral të lartë, ndjenja institktive dhe marrdhënie univerzale fizike e matafizike. Ai poashtu, ofron edhe raport efikas familjar, bashkëshortorë, nxitë drejtësi, solidaritet, përgjegjësi. Ai nxit kërkimin e diturisë, urdhëron ripërtrirje, përparim dhe progres ndërnjerzorë.
Ndaj ne duhet të jemi krenar me këtë besim, më shumë se kushdo tjetër duhet të mburremi, por, çuditërisht mburremi me diçka që duhet turpëruar, e turpërohemi prej asaj me të cilën duhet të mburremi. Mbase, e natyrshme në çdo popull ka edhe njerëz me dashuri patologjike, me shpirt të ngushtë të cilët ia kthejnë shpinën vlerave dhe mundohem popullit të tyre t`ia mohojnë të kaluarën e  vet të begatshme , e t`ia përgadisin një të ardhme të huaj. Nuk bëjnë gjë tjetër më shumë se japin një hipotez fanatike, në munges të provave dhe argumenteve.
Duke e pas parasysh këtë  "rrëzik" prej neve kërkohet t`i disiplinojmë njohuritë tona, të jemi më humanistë racional ndaj atyre që na e dredhojnë e mjegullojnë historinë, edhe pse shifet qartë se nuk mund ta mbjanë nën fre tendencën qëllimkeqe që kanë. Por, sështë e rëndësishmë,qiriu sado që bënë dritë më në fund fiket, nuk mund t`i ngjaj diellit sepse njeriu në mesditë ska nevoj për atë dritë.
Përndryshe, mjaft këndshëm dhe levërdishëm, dhe me shumë brojtje të ndërgjegjës pohoj së Feja e Shqiptarit është Islami dhe dera e vetme e shpëtimit për të gjitha popujt e botës është po ky Islam i gjitha kohërave, gjitha popujve dhe gjitha gjeneratave deri në ditën e fundit në këtë egzistencë deri atëherë kur Krijuesi i krijesave të vendos ndryshe, ndaljen e rrjedhjes së kohës dhe shuarjen e jetës së kësobotshme.
"Ndihmohuni mes vete në të mira dhe në të mbara, e mosni në mëkate e armiqësi!"(el-Maide,2)
"E mos harroni bamirësinë ndërmjet jush."(el-Bekare,237)
"Dhe njerzëzve u thuani fjalë të mira".(el-Bekare,237)
E përfundoj këtë punim me lutje drejtuar Zotit të Gjithëfuqishëm që të na dhurojë urtësin, mirësinë, begatin dhe bujarinë. Zoti dasht të jemi punëtorë të devotshëm, të cilët këshillojë dhe ndjekin të vërtetën.
Falëmnderimi i takon vetëm All-llahut, Zotit të botëve!

Autor: ILIR OSMANI

Disa fjalë nga mesi i shumë fjalëve

Do të jetë e dëshirueshme që një erë inspirimi të fryneti tani mbi mendjen time, erë që do të më jeptë forcën që fjala që po shkruaj të ishte sa e bukur dhe sa më meritore për atë që kam vendos të shkruaj. Megjithate, në këtë rast është e njejtë sikur të fryente era sikur jo, sot, do të them disa fjalë të cilat janë një realitet dhe aktualitet të cilat jetohen dhe zbatohen ne përdithmeri. Dhe, me të drejtë mund të theme që nëse dikush do të më pyeste se cilat janë fjalët qe dua më shumë do t`I pergjigjesha që është fjala nënë dhe mësues. Në personalitetin timë, si një student sot, e dje si një nxëses kan ndikuar shumë faktor të cilet kanë mundësuar që të kanalizohem si person dhe nësë dikush bëhet i sukseshëm në jetën e tijë ta dini që më meritorë per suksesin e tij janë edukuesit, gjegjësisht prindërit dhe mësuesit e tij. Andaj, thuhet që kënaqësia më e madhe e një mesuesi ështe kur nxënësi arrinë të shënoj progres më shumë sa ka pas vetë mësuesi, për këtë arsye ata me vrull mundohen dhe e shtyjnë invazionin e nxënësve të tyre drejt ngritjes së tyre qoft ajo intelektuale apo profesionale. E gjithë kjo që e bëjnë këta mësues që për mua janë misionarë të cilat kanë marr mbi supe edukimin dhe formimin e karakterit të nxënësve, të cilat janë ardhmëria të cilat do të bartin timonin e kësaj shoqërie dhe do të jenë bartës të flakës mbarkombëtare që dje dhezën gjyshërit tanë, nuk është gjë tjetër vetëm rezultat I asaj se ata janë “ata” të cilët më shumë se kushdo tjetër luftojnë për stabilitet dhe prosporitet ne shoqëri dhe në ardhmërin e shoqërisë.

Deri këtu sa thash besoj që kam përfshi vetëm një segment të asaj që duhet thënë, nganjëhere fjalët ë shpirtit as nuk shrkuhen e as nuk thuhen, dhe pesha e tyre ështe aq e madhe saqë letra nuk e mban mbrenda. Un këtu themë fjalë të vogla, të vobekta por me shpresën që fjalët e vogla të arrijnë deri te njerëzit e mëdha konkretish deri tek njeriu që po ia dedikoj këtë punim, që rrjedhimisht ështe njëlloj falmnderimi për të gjitha që ka bërë për ne në pergjithsi, e për mua ne vecanti.

Nuk harrojm lehtë buzqeshjet e tij në orët e mësimit, kujtoj shpesh zërin e ziles që shpesh prishtë entuziazmin tonë gjatë debateve që zhvillonim në të njejtën orë, bile shpesh edhe e kemi lodhur zërin e tij të pushtetshëm, kujtoj edhe mërzin e përtacëve që jo rrall herë ai me dashurinë dhe intelegjencën e tij e transoformonte në shpres dhe përpjekje për punë.

Andaj, edhe sot e kësaj dite kur kan kaluar muaj e vite që jemi nda prej orës se tij, ai vahdon me madhështin dhe konceptin e gjërë që posedon si individ të jetë në mesin e memories tonë. Ai edhe sot e tutje vazhdon të instaloj me zemërgjërsin e tij këshilla dhe shërim në pesimizmin tonë. Do të isha lutur që të gjithë mësimdhënesit e tjerë te posedoninin një zemërgjërsi të tillë dhe mos të qëndronin indifferent ndaj nxënësve që tani nuk janë nxënës por student, sepse edhe pse nuk vijnë në orët e mësimit ata vazhdojn të marrin mësim pre jush dhe ju binden juve me një bindje të vullnetshme. Mësuesit ose thënë profesorët vazhdojnë gjithmonë të mbeten elitë per nxënësit e tyre, vecanarisht disa professor të cilet kanë bart me vete karakteristika të vecanata, butësi, tolerancë, vyrtyte, largpamësia, guximi si dhe dhembshuria ndaj nxënësve të tyre.

Dhe, sot ne mundohemi që e ardhmja jonë të dëshmoj ne favor tuajin, ju vetvetitu tërheqni rrepekt tek ne, ana juaj morale na detyron të ju imitojm dhe të dojmë të ju kopjojmë, vetvetiu imponoheni tek ne dhe jo rastësisht kthejm sytë nga ju kur kemi nevojë, jo rrallë herë edhe kërkojmë ndihmë.

Andaj ndonjëher edhe na gjykoni, gjykonani se me të vërtet ju kemi pranë cdoher dhe dimë se si të ju cmojmë e vlerësojme. Ju, për ne jeni një thesar I pashterrurr që saher që mbetemi bosh marrin prej thesari, saher që ndjehemi të ftohur afrohemi dhe ngrohemi, saher që lodhëmi afrohemi dhe gjenerohemi për një tentim edhe më të fortë ne jëtë.

Sepse, sinqerisht nësë nje popull ndërton nje godinë punëtor ndoshta janë nxënësit por përpilues të skicës së asaj godine janë dhe vazhdojnë te jenë gjithmon mësuesit.

Punoi: Ilir Osmani

Jeto ashtu siç je krijuar me po të njëjtin zë, me të njëjtën ecje, me të njëjtin theks, duro, duro sepse i vetmi send që nuk  i dihet shpërblimi është durimi, do të arrij ajo që mungon, do të udhëzohet i humburi, do të pushoj i lodhuri, do të shoqërohen një ditë loti dhë buzëqeshja, frika dhe siguria, do të vijë një ditë e re, e cila padyshim me lejen e Zotit do të sjell dicka te re.

Sepse, të stolisesh me këto cilësi siç janë: vullneti, puna, morali, durimi është forcë, andaj duro duke qenë i bindur në rrugëdalje dhe me shpresë për një përfundim të mirë…!

(Ilir Osmani)

A mos vallë, dëshiron ndryshimin pa e ndryshuar vetveten?!

Falënderimet dhe adhurimet i takojnë vetëm All-llahut, Krijuesit të të gjitha botërave, të Parit, Pa fillim, të Fundit, Pa mbarim, Atij që nga dukshmëria u bë i Padukshëm, krijoi njeriun prej një pikë uji, ia mësoi atë që nuk e dinte dhe e bëri mëkëmbës të Tij në tokë, duke i zbritur fjalët që ishin plumb i hedhur drejt botës së mykur dhe pranverë e ardhur pas një dimri të acarshëm, kurse paqa, mëshira, mirësitë dhe begatitë e Pronarit të këtyre qofshin mbi atë që  shkeli tokën, atëherë, kur ajo kishte nevojë për të, u solli banorëve të saj atë, prej së cilës ishin të privuar, u kumtoi atë që nuk u ishte kumtuar, jotëprivilegjuarit i privilegjoi, femrës i dha drejtën e trashëgimisë, në kohën kur ajo trashëgohej, pra mbi atë, bëmave të të cilit nuk mund t’i largohemi, deshëm apo s’deshëm, ngase ai na mësoi që nga prerja e thonjve deri te rregullimi shtetëror, për kë tjetër, pos për krijesën më të dashur të Krijuesit, Muhammedit s.a.v.s., dhe mbi të gjithë ata që ndjekën, ndjekin dhe do të ndjekin gjurmët e tij deri në ditëm kur nuk do të ketë më vepra pa llogari, por llogari pa vepra.

Para se ndjenjat të bëhen shkronja dhe shkronjat ndjenja më lejoni të përmend shkaqet apo motivet  që më shtynë t’i qasem kësaj tematike apo, më mirë thënë, problematike, të cilat ishin të shumta e që në fakt përbëjnë të ashtuquajturin “realitet i hidhur”. Nuk them që do të zbres diçka te re në mejdan, përkundrazi do të mundohem të jem sa më logjik dhe duke u mbështetur në prova e argumente të pamohueshme të jem sa më afër rrugës së vërtet, dhe ecja racionale e shoqërisë tonë të jetë sa më efektive. Gjithashtu do të mundohem t`i flas fillimisht me këto fjalë zemrës time, të ndikoj te mendja ime, të vë në lëvizje reagimet shpirtërore dhe të aktivizoj forcën e intelektit, sidomos, kur jetojmë dhe ballafaqohemi me një mjedis të shthurur i cili paraqet rrezik dhe influencon negativisht tek njeriu, duke e zhytur atë në injorancë dhe duke e mbajtur larg arsyes, që kështu ai lehtë të dorëzohet dhe të mbledh mllef ndaj logjikës e përmirësimit.

Në rrugën në të cilën kemi filluar të kalërojmë, të jemi të vetëdijshëm që do të hasim në pengesa të shumta, do të shkelim mbi kurthe e gryka të thella të cilët në çdo mënyrë do të mundohen të na e presin rrugën. Këto veshtirësi nuk janë ndoshta diçka që preken e goditen me të cilat lirshëm mund të përleshemi e t`i mposhtim, përkundrazi janë çështje shumë diskutabile, aty ndoshta shpërfillja dhe mirëfillja janë të dashuruara.

Si armik i parë i kësaj rruge ashtu edhe siç thotë një autor është përtacia, zaten thuhet që njeriu karakterzohet si gjallesë përtace. Ajo(përtacia) ndoshta nuk shfaqet gjithnjë me po të njëjtën maskë,ndonjëherë i ndërronë rolet sikur artisti pa punë, herë shfaqet si mik i sinqert, herë si armik me sëmundje ngjitëse. Andaj të jemi të kujdesshëm se, nëse përtacia është sëmundje mund të ndikohemi prej saj, lehtë mund të kalojmë në dembelizëm, mospërfillje, shpërfillje etj. këtu nuk kemi të bëjmë me sëmundje organike, por me vese të armatosura të cilët kurrë nuk thonë “pardon”. Na takon të jemi gjurmues, që kështu ta godasim përtacin me vullnet dhe t`i japim goditjen përfundimtare këtij vesi kaq të egër, dinak e të maskuar. Pra, thamë që vullneti është arma që duhet luftuar përtacin e vesin e keq, ajo atë e gjunëzon dhe e asgjëson si uji kripën, e shpërfill dhe e fundos në burgun e çelikt që ndoshta vetëm kufoma e pajetë del që aty. Pra, puna dhe vullneti qenkan dy arsyet dhe shtyllat të cilat mundësojnë që njeriu të ngritet në piadestalin më të lartë në mesin e gjallesave, gjithmonë duke i mbetur borxh vullnetit të vet i cili përveç që ishte shërues ishte edhe ndryçues në ngritjen e tij si personalitet. Mund të konkludojmë se njeriu, sidomos i riu para vetes ka dy rruge: njëra e dërgon atë në sukes, tjetra në humnerë. Njëra rrugë është optimiste dhe pozitive, ndërsa tjetra është pesimiste e negative, i mbetet atij të zgjedh, edhe pse pasojat e rezultatet i potencuam më lartë, do t`i potencojm edhe më poshtë..

Njëher në Francë u burgosën dy poetë të  lartë, njëri ishte optimist dhe tjetri pesimist. Ata të dy shikuan nga dritaret e burgut, njëri shikoi yjet dhe qeshi, ndërsa tjetri shikoi dheun e tokës dhe qau. Njëri e pa që e keqja nuk egzisotn pa të mirën dhe se pas çdo të keqe fshihet një urtësi dhe një e mirë, aty ndoshta fshihet një fitore ose ndonjë shpërblim, ndërsa tjetri nuk e vërejti këtë gjë.

Rruga optimiste dhe pozitive padyshim që është një rrugë e qartë dhe e dëlirë, ajo të thërret dhe të mbron nga opcioni i dytë i cili të tërheq në njeri me një jetë të zbrazur, të bënë pronar të mashtrimeve dhe thashethemeve, mbetesh si vetura pa shofer e cila shpejton dhe lëkundet herë në të djatht e herë në të majtë. Atë ditë do të hasesh në brengosje, mërzi e shqetësim, konfuzion e dëshprim, vuajtje e asgjë më shumë. Andaj, them që qysh tani të ngrihemi dhe t`a mposhtim të kotën, të fillojm me një punë të frytshme në vend të kësaj shthurrjeje vrasëse e cila ndoshta nuk të vret, por i ngjason dënimit në burgjet e Kinës, me vendosjen e të burgosurit ndër gypin që pikon për çdo minutë nga një herë dhe kështu i burgosuri goditet me çmenduri.

Kemi shum shembuj bindës si p.sh. shohim që bujqit, barinjtë, muratorët, farkatarët, zdrukthtarët, xehtarët, inxhinierët, mësuesit vazhdimisht këndojnë me zërin e bilbilit, janë të lumtur e të rehatshëm dhe në mbrëmje me vrull shtrihen në shtrat për t`u zgjuar përseri në një jetë ku ka punë, përpjekje, ambicie, ku lotët janë present, por ndoshta nga gëzimi. Jeto ashtu siç je krijuar me po të njëjtin zë, me të njëjtën ecje, me të njëjtin theks, duro, duro sepse i vetmi send që nuk  i dihet shpërblimi është durimi, do të arrij ajo që mungon, do të udhëzohet i humburi, do të pushoj i lodhuri, do të shoqërohen një ditë loti dhë buzëqeshja, frika dhe siguria, do të vijë një ditë e re, e cila padyshim me lejen e Zotit do të sjell dicka te re.

Sepse, të stolisesh me këto cilësi siç janë vullneti, puna, morali, durimi është forcë, andaj duro duke qenë i bindur në rrugëdalje dhe me shpresë për një përfundim të mirë…!

Besoj dhe shpresoj që ky punim i pakursier nga gabimet, të cilat janë fryt i paditurisë dhe jo dëshirës time, të jetë sado pak një përmbushje e urdhërit hyjnor, “ të urdhërosh për të mirë dhe të ndalosh nga e keqja”, dhe faktor që do të ndikoj në zëvendësimin e antivlerave me vlera, kështu që shoqëria jonë të jetë shoqëri, në njeriun e së cilës do të mishërohet ekuilibrimi i shpirtërores dhe materials, gjë që është sinonim i mirëqenies në shoqëri.

Fare në fund, mos harro se “All-llahu nuk e ndryshon gjendjen e një populli, derisa ata ta ndryshojnë veten e tyre” (Rad,11).

“ Kalaja e Pamposhtur”/Ese për Jakup Asipin/

Para se fjalët të bëhen ndjenja dhe ndjenjat të bëhen fjalë më lejoni që fillimisht t`i tregoj arsyet dhe shkaqet që më shtynë t`i qasem kësaj tematike e që në fakt janë të shumta dhe përbëjnë në veti një numër të panumërt veprimtarie dhe historie.

Mos të mirret ekzagjëruese, nuk do të thotë kjo që ky punim është i privuar nga gabimet, por, nësë ka të tilla në këtë shkrim ato janë rezulta i padituris time dhe jo dëshirës time. Lusim Zotin që ky shkrim të jetë i dobishëm, dhe lutja jonë e fundit është që te Ai të kemi shpërblim. All-llahu është më i fuqishmi!
Sot, para jush do të shpalos disa fjalë të cilat preukopojnë zemrën dhe shpirtin tim, un para jush do të paraqitem me disa rreshta kushtuar një njeriu, një misionari, një humanisti, një oratori, një prijësi llojin e të cilit eka të rrallë shoqëria për nga lloji i saj. Atë Zoti na e dhuroi mu atëherë kur kishim nevojë për të, mu në atë kohë kur gjindeshim përballë një krize fetare dhe kombëtare, i cili nëpërmjet njohurive dhe përvojës së tij insistoi dhe luftoi në zëvendësimin e antivlerave me vlera, kërkimin e të vërtetës dhe shërimin e plagëve që na kishin hapur pushteti komunist dhe mandej pushteti sllavo-maqedonas.
Cdo vuajtje, dert e hallë të popullit ai merrte mbi vete, dhe vuante personalisht për të njejtin, korrektësia e tij e bënë atë pushtues zemrash e fitues të admirimit të secilit që e takonte. Kjo përpjekje, ky mund me të drejtë, në cdo kohe e cdo vend quhet :Jakup Asipi”.
Jakup Asipi u lind më 2 shkurt në 1952 në fshatin Sllupcan të Kumanovës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, shkollimin e mesëm e kreu në Damaskë të Sirisë në medresenë “el-Furkan’” në vitin 1980.. Studimet i vazhdoi në universitetin e famshëm Al-Az’har në fakultetin e bazave të Fesë Islame të Egjiptit në vitin 1985, ndërsa studimet postdiplomike i vazhdoi në Bejrut të Libanit.
Gjat viteve 1985-1990 punoi si imam në një xhami në Leverkusen të Gjermanisë ku ka dhënë kontribut të çmueshëm në kultivimin e vlerave fetare, morale, kulturore e kombëtare. Në vitin 1990 kthehet në vendlindje për të kontribuar në gjendjen e rëndë të populates konkretish në fshatin e tij ne Sllupcan.
Në fshatin e tij ka organizuar mbi 5000 ligjërata, shumica e të cilave që ishin incizuar është shkatërruar gjatë luftës së vitit 2001, e disa të tjera jehojnë ende nëpërmjet ruajtjes multimediale.
Jakup Asipi është një ndër personalitetet më me nam dekatave të fundit, ky personalitet konsiston parasegjithash ne gjithëanshmërinë e trojeve Shqiptare, ai angazhimin dhe spikatjen e tij e shifte kudo që flitej shqip, pa indiferencë e paragjykim ai ishte i pranishëm cdokund dhe sipas meje ky ishte objektivi I tij.
Vecan, theks të vacant ka vendosur mbi fshatin e tij, aty edhe ku shkriu jetën e tij, ai mbi atë fshat investoi të gjitha shpresat e ndjenjat e veta, fillimisht arriti të unifikoj xhematin dhe jo rastesisht thuhej “Sllupcani ia hap hoxhes syt shumë”, dhe si një menaxher i cështjeve fetare e kombëtare ofroi udhzime praktike e teorike, dha receta të përkryera për rehabilitim, stabilitet, mirëqenie dhe dashuri vëllazërore, dhe padyshim gjithnjë duke u mbështetur në sinqeritetin e tij arriti në progress nga ana politike, ekonomike, kulturore, sportive dhe fetare.
Pas një veprimtarie mëse tridhjetëvjecare të këtij prijësi, mund të konstatojmë se veprat e tij ofrojnë një model brilliant se si duhet jetuar një musliman, dhe si ai mund të jetë produktiv në mesin e shoqërisë, dhe të jep efekte pozivite në rrafshin fetar apo kombëtar.
Edi, është e turpshme të përmblidhet në një ese vepra e Jakup Asipit, vitet e tij, është pak një koncpet ta përshkruaj kohën e tij, vitalitetin e tij, është pak sepse ai kishte vetëm një limit-qiellin.
Ska dyshim se metodologjia e punës së tij, puna e tij në esencë garantonte procese të suksesshme e të shëndosha dhe ndryshim ideologjik ndër shqiptarët e ktyre trojeve.
Megjithatë, kjo veprimtari nuk e privoi atë nga ata që kishin nevojë për këshillat e sugjerimet e tij, ai kurr nuk braktisi dhomat e burrave nëpër fshat e nëpër viset shqiptare.
Me modesin e tij shkonte aq largë saqë një dit para së të ndërronte jetë është parë duke ndaluar veturën e tij në një skej të fshatit dhe qetë qetë kishte zbritur nga vetura dhe kishte filluar të lozë me fëmijët që ishin aty afër.
Solidariteti i tij nuk kufizohej dot, aq sa me “ferguson”(traktor) sic thoshte ai kishte udhëtuar prej Sllupcani deri në Mitrovic për hir të Zotit.. Qëllimi i tij ishte aq fisnik saqë vetë tregonte ai se një natë pejgamberi s.a.v.s i erdhi në ëndërr babës së tij duke e porositur që Jakup Asipi për hoxhe duhet të studijoj, dhe duke i garantuar që atje është i regjistruar bile edhe i pranuar. Humanizmi i tij nuk vihej dot në pyetje, aq sa mbi 5.000 refugjat kishte pranuar që nga lufta në Bosnjë e pastaj në Kosovë, duke u siguruar të njejtëve strehim dhe ushqim. Bile, kur është pyetur nga një gazetare gjermane si e bënë këtë ishte përgjigjur: “ne hajmë të gjithë prej një luge, sepse jemi vëllezër”.
Guximi i tij ishte i rrallë, aq sa në vitin 2001 gjat luftës në Maqedoni Jakup Aasipi paraqitet si njëri ndër strategët kryesorë në organizimin dhe përkrahjen e luftës, sepse ishte i bindur se vetëm përmes kryengritjes popullata do të jet në gjendje ti arrij liritë dhe të drejtat e veta, dhe ashtu ndodhi, duke u bërë kështu symbol i qëndresës dhe solidariteti dhe shkak kryesor që fshati të merr epitetin si “ Kalaja e Pamposhtur” dhe “Sllupcani Legjendar”.
Dashuria e tij ndaj këtij populli ishte aq madhëshore, saqë gjatë jetës së tij kishte realizuar mbi dhjetra pajtim gjaqesh, aq sa vdekja e ndaloi të bëjë pajtimin e tij të fundit që i mbeti në gjysëm diku në Kosovë.
Në disa manifestime u emërua si personaliteti i dy dekatave, shumë njerëz thojnë që ai ka qenjë një hoxhë të cilin kush e ka takuar njëher kurr ska mundur t`a harrojë, thuhet që nuk ka shqiptarë e të mos ketë dëgjuar për emrin e tij, që nuk ka mësuar nga derset e tij dhe që nuk është admiruar nga retorikat e tij. Pas tij askush nuk mund të fliste sepse askush nuk ishte më i mirë se aj, kush e njohu si hoxhë kush si ushtar ndërsa ai ndërroi jetë dhe mbeti legjend e gjallë e misionit të shenjtë Islam.
Sepse, qëllimet e tij rrahnin drejt një qëllimi shumë fisnik, drejt aspiratave të mëdha, drejt një shpirti humanist dhe solidar, drejt një ndjenje të thellë dhe të ndërgjegjshme, drejt një shprese të frytshme.
Jam i bindur, se si i tillë që ishte askush nuk mund ta zëvendësoj, ka kohë që nuk këmi ndëgjuar hapat e tij, nuk kemi parë shtatin e tij të madh, qëndrimin e tij burrëror dhe shikimin e tij karakteristik, dhe sot gjithcka nga ai na mungon sepse ata që i duam gjithmonë janë brenda nesh por prezenca e tyre vetëm brenda nesh na bënë të vuajmë per ta.
Sepse emri i tij i nderoi gjithë shqiptarët në përgjithsi e Sllupcanin në vecanti.
Vepra e tij jetsore nuk mund të paguhet nga dikush tjetër pos nga Ai që e dërgoi mes nesh, shpërblimi është në dorën e Atij që e krioji me një temperament të tillë me plot amplitude, Atij që ia dha oratorin plot zjarr, Atij që e krijoi aq atraktiv dhe të këndshëm.
Do ta përmbyll këtë ese me disa fjalë që vet i tha ai dikur, kur fjalët e tij shponin tokën ë qiellin: “Oj rini e dashur ju dua fort dhe është pikërisht kjo dashuri që kam për ju që po më bënë ta ngris zërin kaq lart”, andaj edhe ne sot themi “ O hoxhë i dashur edhe ne të duam fort dhe është pikërisht kjo dashuri që kemi ndaj teje që na shtyn të shkruajm e të përmallohemi për ty”. Një ditë do të takohemi inshaAll-llah në një mjedis tjetër!.. edhe vet Krijuesi thotë: “Atyre nga mesi juaj të cilët besuan dhe bënë vepra të mira, All-llahu u premtoi se do t`i bëjë mëkëmbës në atë tokë…”(En-Nur:55)
Dhe, për fund përcjell mesazhin e këtij shkrimi në mënyr fraziologjike dhe shpresojë që fara e mbjellur e hoxhës të jetë një lule e cila në gjethet e saja cel vlera, ideale, kualitet dhe traditë, por gjithmonë duke pasur për prioritet mundësinë për vepër të drejtë, duke thirrurr në butësi, tolerancë dhe maturi dhe kështu të jemi mesatar deri në castin e fundit në këtë ekgzistencë, deri atëherë kur Krijuesi i Gjithsisë të vendos ndryshe, ndaljen e rrjedhës së kohës dhe shuarjen e jetës së kësaj bote, atëherë kur do të ketë llogari për vepra, e jo vepra për llogari.

Jakup Asipi ndrroi jetë më 06 janar 2006.

Autor ;  Ilir Osmani

Këndo zanë nëpër kroje

Në jetën e gjithsecilit egziston dicka e shenjtë, dicka të cilës njeriu i shfaqë, i falë dhe i merr dashuri. Vepron kështu sepse ajo që quhet e shenjtë njëherit eshte edhe nevojë, nevojë për një prijës shpirtëror e matrial, nevojë dhe dashuri të cilat ndonjëher fati na i merr nga duart dhe mbeten gjurmët e shenjat mbi zemrat e mendjet tona.

Kjo gjë, kjo mrrekulli tashmë dy vite mungon në jetën time, ka kaluar një kohë e gjatë qe nuk thërras emrin tënd, ka kohë që prijësi i jetës time nuk është prezent mes nesh, dhe vetëm kujtimet e bukura valviten në mendjet tona. Nuk dua ta besoj fare këtë të vertet të hidhur, mirëpo, buzët e zemrës i nxjerrin këto fjalë nga brenda sonte në dy vjetorin e ikjes tënde drejt qetësis dhe prehjes absolute.

Ne me ikjen tënde fituam dhimbje, disa lot, disa kujtime e nostalgji, por, njëherit fituam edhe maturi, mencuri, ndryshim. Tani, më duket sikur po na përgjon dhe vështron prej në amshueshmëri dhe ftyra jote buzëqesh ashtu sic buzqeshi sa ishte në këtë botë të pabotë.

Njerzit human dhe të dashur si ty i ka të rrallë natyra për nga lloji, këtë na e dëshmojnë njerëzit ku sot e ksaj dite cdoher flasin fjalët më të mira që egzistojn për ty, ata thojnë se s`kisht ndihmës e fjalmirë më të madh se ty, ty që mbi të gjitha ishe një atdhetar i rrallë.

Dhe, largësia që është mes nesh dhe teje nuk na ndalon që edhe sot e tutje të të duam dhe të të nderojm ashtu sic e meritove, e gjithë jeta jote kaloi në punë, përpjekje e mund për familjen tonë, kurrë asgjë nuk kurseve nga vetja, as errësirat e natës e dritat e ditës nuk të ndajtën nga ne, sa e sa dimra të ftoftë, e vera me vap ka kaluar duke tregu kujdes ndaj neve, duke plotsu qindra nevoja ndaj nesh, duke kontribu dhe shkri atë më të mirën nga vetja e jote që ne të rritemi dhe të marrin hovin drejt një personi të mirëfillt, që të marrim formëm e një njeriu të edukuar mirë.

Je ty ai që shumë here parreshtur rrëmbeve rreziket tona për veti, vetëm e vetëm që ne të jemi mirë, dhe je qenia e vetme para së cilit dorzohem dhe bie në gjunjë, je i vetmi para së cilit më duket vetja sikur fëmijë, kam dëshirë të qëndrojë me orë e ditë të tëra kokë më kokë me ty, në prehrin tend, ku të qeshnim ashtu sic qeshnim dikur..

Ty meritoje shumë, por, ne pak mundem me të shpërbli. Andaj, të paktën gjatë lutjeve nuk të harrojmë dhe shpresoj që si kompenzim ndaj asaj që ke bërë për ne do të jetë përmbushja e porosive dhe këshillave tua, që gjithmon na ke porositur.

Sepse, një ditë të gjithë do të vdesim,po na afrohet edhe ne dita që do të shuhen emrat dhe trupat tanë , gjithcka nga ne do të bëhët “asgjë” dhe do të mbetet vetëm kujtimi ndaj nesh, lum ne sikur të lëm pas vetesh kujtime të ngjajshme me të tuat.

Per fund, padyshim do të vijë dita që përsëri do të bashkohemi dhe do të lulëzojnë ftyrat tona së bashku në botën ku vdes vdekja e jeton jeta..

Jeto i qetë babë, se t`i e përmbushe misionin tënd, dite s`i të na stolisësh me dashuri ndaj athdheut, na mësove që t`i bashkohemi idealeve shqiptare, që nëse jo më shumë të jem një punëtor i thjeshtë për ndërtimin e një godine kolosale.

Sepse, qëllimet e tua rrahnin drejt një qëllimi shumë fisnik, drejt aspiratave të mëdha, drejt një shpirti humanist dhe solidar, drejt një ndjenje të thellë dhe të ndërgjegjshme, drejt një shprese të frytshme.. dhe nëse unë apo ne i`a dalim t`i përmbushim kshillat e porosit të arta qw le mbi ne, atëherë do të jetoj i qetë, në paqe sepse e dij një gje: “Ia kam plotsuar dhe kompenzuar, deshirën dhe mundin babit tim”..

Punoi: Ilir Osmani

Dedikur: Liridon Elezit, me rastin e dy vjetorit të humbjes së babit të tij.

Sllupçani ende frymon

SHPËRNDAJE

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

TAGS

Të kujtosh të kaluarën, ta përshkruash atë, ta përsëritësh atë, t`i qasesh ndodhive të saja ndoshta është gjë e bukur, por, edhe më e bukur është t`i qasesh historisë së këtyre trojeve, në veçanti historisë së fshatit tim.

Jo që jam shumë lokalist, e që nëpërmjet fjalës së shkruar tentoj të arrij diçka, dhe prapa këtyre fjalëve fshihet ndonjë tendencë, assesi, unë sot shkruaj për një aryse tjetër, duke shpresuar që sadopak të filloj të ngroh dielli mbi ne, dhe eventualisht të rikthehet ndricimi dhe shkëlqimi i fytyrave të mërzitura të banorëve të fshatit tim. Megjithatë, për të arritur deri aty, dikush disi duhet të punojë, dikush duhet ta shpirtëzojë një ideal në shoqëri deri te ndonjë progresivitet i mundshëm!

Po ta shikosh Sllupçanin nga larg të përngjan si një zotëri i gjatë, kokën lartë, por fiton përshtypjen që këtij zotërie i kanë rënë mbi supe shumë halle e derte, vuajtje e vështirësi, por, kur afrohesh më afër tij menjëherë e kupton që ky zotëri aspak nuk e ka humbur idealin dhe bujarinë. Kur jemi këtu afër tij, zotëria na ngjan i rreptë dhe stabil, por, mos kini dert, zakonisht njerëzit e rreptë kanë vyrtyte të mëdha, të përjetshme.

Vazhdojmë të ecim, futemi brenda tij, shikojmë përreth dhe hasim me një fshat, i shtrirë në dy anë dhe me lumin në mes, gjë që i jep edhe më bukuri fshatit, kështu, rrjedhimisht hasim në dy minaret të mëdha në mesin e shtëpive të rindërtuara nga lufta që tash po na e quajnë “konflikt”, dhe fitojmë përshtypjen që është fshat i dendur me shtëpi dhe natyrisht me karakter fetar. Vazhdojmë të ecim por ju lutem mos të çuditeni, nuk takojmë shumë njerëz që lexojnë gazeta, e as që shpejtojnë për në punë, nuk dëgjohen shumë zëra të bilbilave e shumë mangësi të tjera, por s’është me rëndesi, kështu deshti të jetojë fshati im, kështu u bë më i bukur, kështu sepse para së gjithash ai deshti liri, të frymojë i lirë, ai nuk lakmoi në gjëra luksoze, ai atdheun dhe çlirimin e tij e kishte të mishëruar për ashti e palce.

Atje lart dikund mbi shtëpi valëviten disa flamuj, janë disa varreza, natyrisht thuhet që asnjë toke të lirë nuk ë mungojnë varrezat e dëshmorëve, mos mburroni afrohuni shihni sa bukur rriten lulet mbi varre, shihne sa i bukur duket fshati im prej atje, shihni këta dëshmorë se si jetojnë të bashkuar në jetën ku ka vdekur vdekja e jeton jeta. Shihe muzeun e tyre që e ndërtuan njerëzit e thjeshtë, futuni brenda, por mos harroni se të hysh në një muze nuk ështe vetëm të shikosh por të ndjesh të shijosh, kur shikoni ata koleksione pikturash e simbole lirije mos i shikoni si gjëra të vdekura, pa shpirt, mos rrini të ftoftë para tyre, kujtoni se aty ështe një ndjenjë, një mesazh, një ideal, një porosi që e harruam. Eh, kur jemi në muze nuk mund të mos rikthehemi pas disa vite…

Para disa vitesh ky fshat ishte ai i cili zgjoi te shqiptarët ndjenjën dhe dashurinë për atdhe, u solidarizua, përveç asaj materiales edhe shiprtëtoren edhe, sa e sa nëna mbetën pa djemtë e tyre, sa e sa fëmijë mbetën jetimë, sa njeriu sot jeton me trishtim dhe me nostalgji për ata që humbën para disa vitesh, shumë të rinjë falën gjymtyrat e trupit, e sa e sa sakrifica tjera të cilët sot shkelen me të dy kembët. Sot, mjerisht ky vend që dikur kishte afër 600 shtëpi nga të cilat vetëm 8 mbetën të pa dëmtuara e djegura, është lënë anësh, është harruar e përbuzur, askujt nuk i bië ndër mend të paktën njëherë ta vizitojë dhe t`i nderojë në përjashtim të rasteve specifike, për shembull ndonjë akt që fiton poena politike, harruan dhe janë të verbër e shurdhër ndaj meritave të këtij fshati dhe vështirësive që sot ai përballet, banorët, ata të cilet lanë anësh jetën e zakonshme dhe intensivisht iu bashkuan rradhëve te UÇK-së sot jetojnë me njëmijë mundime, ata heqin njëmije mundime për të nxjerrë bukën e gojës, shumë të tjerë kanë braktisur vendlindjen dhe pa asnjë adresë kanë mësyer rrugëve të Europës, e disa të tjerë  të gjorë që janë këtu nuk kanë ç`të hajnë e ç`të veshin, është e thjeshtë, dikush është viktimë e dikush gëzon privilegje, kjo është fatkeqësia e cëshjtes në fjalë, mjerisht… Por, sido që të jetë pavarsisht të gjithave, sot sa jemi në muze nuk kërkojmë pallate e kolltuqe, e as bajraktar e as emër, por, kërkojmë prej atyre që ua sollëm lirinë me dhëmbë e me thonjë të jenë sa më të ndërgjegjshëm dhe më transparent sidomos kur gjendemi pranë 100 vjetorit të kombit Shqiptar. Sepse, sot e gjithë shpresa jonë varet nga ndërgjeja tyre, nuk është kjo tokë e kjo liri dhuratë nga askush, nuk ështe gjë tjeter vetëm si diçka e krijuar me përpjekje dhe me vullnetin e atyre që sot prehen në paqen absolute.

T`i lëmë anash të metat morale, lakminë individuale, sepse individualizmi e bënë njeriun egoist, të ashpër, cinik. Shërbimi më i madh që mund t’i bëhej këtij populli do të ishte që gjithçka t`ia atribuonit vetë popullit dhe puna juaj të dëshmojë në favor të tij. Natyrisht, asgjë s’bëhet menjëherë, janë pak 11 vite, duhen ende vite ju kuptojmë, por, të paktën ushqeni vyrtytet e popullit nëse jo nevojat e tyre, pakësoni dëmet tuaja ndaj tyre nësë jo dëmet e të huajve.

(Ilir  Osmani)

Bëri tergti me Allahun,në Kudësin e shenjtë !!!

Ngjarja fillon nga ketu ...Alo urdheroni?- Selamu alejkum Rejhan, Bekimi ketu. Alejkum selam Bekim, si je a je mire?- u degjua zeri i Rejhanit e cila u gezua shume kur degjoi zerin e Bekimit. Menjehere e ndjeu nje lehtesim ne shpirt, pas atyre fjaleve qe ishin perhapur neper qytet kinse per ikjen e Bekimit, madje duke i shtuar edhe fjale te tjera, te cilat e kishin zemeruar shume Rejhanen.Rejhan me fal se nuk po kam shume kohe, por a mund te takohemi sot. Kam per te te thene nje gje shume me rendesi?!Menjehere fytyra e Rejhanes ndryshoi, preku shamine ne koke thuaja se po e rregullon, ndersa perceptori i telefonit filloi t i dridhet ne doren e saj te njome. 'O Zot, te verteta qenkan ato fjale qe po fliten ne qytet', mendoi ajo duke harruar se Bekimi edhe metej po pret pergjigje ne telefon. -Rejhan, a je aty ende, alo?- degjohej zeri i Bekimit. Po Bekim ketu jam, me fal se nuk degjohet shume mire- ne nje menyre u nxorr Rejhani nga situata e heshtjes se saj.-Nese po thua, do te shihemi por nuk e di se cka do te thone babai dhe nena? -Thuaji se do te dalim te blejme dicka!- i tha Bekimi dhe pershendeti Rejhanin.-Ah- leshoi fryme nga brendia e saj Rejhani deri sa u mbeshtet ne parvazin e deres. 'Me te vertete cka do te ndodhe tash? Inshalla nuk ndodhe ate te cilen jam duke e menduar dhe ajo e cila eshte folur shume neper qytet e te cilave llafe nuk ua kam degjuar veshin'- thoshte me vetvete Rejhani. -Kush ishte bije?- e zuri nena e saj ashtu te menduar.- Bekimi ishte ne telefon- tha Rejhani mirepo me nje buzeqeshje paksa te zbehur. – Cka te tha, he… tregom?!- kerkonte pergjigje nena e saj, edhe ajo e frikesuar nga thashethemet. -Asgje nene, me tha qe te takohemi sot!- Epo mire de, shko dil dhe shiko se cfar ka ai djale, se tashme e ke njeri kurore- I tha nena.Rejhani dalengadale krejt duke u menduar rreth takimit u pergatit. 

Vendosi shamine mbi koke, nje shami te cilen ia kishte sjelle daja nga haxhilleku, e te cilen e ruante me kujdes te madh. E bukur u be ajo, ashtu sic ishte edhe pse sot bukurine po ia vrasin njemije dyshime, mendime te keqia, ndjellakeqe, te cilat I krijonin ne fytyren e saj nje merzi.Rruga per te ishte e gjate deri te vendi I takimit. Qellimisht kishin lene vendin e takimit ne nje vend publik, ku ka njerez shume, qe ta dijne te gjithe se ndermjet tyre eshte nje dashuri tashme e kurorezuar ne menyre te lejuar, dashuri e cila ka marre lejen e prinderve, dashuri e cila ndoshta do te marre edhe fund. Por per t'u perjetesuar ne zemrat e te dyve gjithmone.-Selamu alejkum.-Alejkum selam Bekim.

-Me fal qe aq ngutshem te thirra sot, por u desht te te takoj patjeter, se me duhet te them dicka, njeherit edhe te te lus per dicka?- tha Bekimi me nje shikim te bute, me nje ze te bute, karakteristik per te. Rejhani filloi te dridhej edhe me shume se ne momentin kur foli me te ne telefon, kur perceptori I telefonit I dridhej ne doren e saj. Ajo dridhjen filloi ta ndjeje edhe ne trupin e saj, ne brendi, ndersa mendimet tashme kishin marre hovin e tyre, krejt mbrapsht, krejt turbullt. 'Inshalla nuk ma thote ate qe jam duke e menduar, o Zot mos, mos! 

Ky emocion u nderpre nga fjalet e Bekimit.-Rejhan, une e kam ndermend... deri sa filloi t'i thote keto fjale syte e Rejhanit tashme filluan te derdhin lote, ....-Fol Bekim, ma thuaj ma shpejt se nuk mund me te duroj, fol?- tha Rejhani duke i fshire lotet te cilat i shkonin rreke. –Ma thuaj nese e ke ndermend me u nda nga une, sepse ashtu ashtu gjate kohe kam degjuar per keto thashetheme, jam mbushur me, me mire t' degjoj llafet prej teje sesa prej botes- foli Rejhani me nje ton paksa me te ngritur, me nje mllef te brendshem. Vetem lotet e saj e ndalonin qe te bertiste, te çirrej dhe te ike nga ai vend.-Jooo, jooo, nuk eshte ajo ne pyetje!- tha Bekimi me nje shikim te çuditshem.-Une nuk e kam ndermend qe te prish fejesen me ty, me vjen shume keq, por as qe me ka shkuar ndermend ajo. Po kush t'i ka thene keto llafe moj?!-pyeti me çudi Bekimi.

Me te degjuar keto fjale, Rejhani morri pak veten dhe duke shikuar Bekimin tha: -Atehere per çka me ke thirrur, sepse ma largove nje brenge te madhe e cila me rendonte ne zemer!-Rejhan, une e kam ndermend te udhetoj diku larg .... hmmmm... si ta shpjegoj... Une e kam ndermend te dal jashte shtetit tone!- tha Bekimi.Rejhani perbrenda u pajtua me gjithcka, vetem ndarja te mos vjen ne rend dite, madje do te duronte te gjitha. Ajo tashme ndjente veten me te shlirshme pas kesaj bisede, sepse ne mendjen e saj te gjitha mendimet e keqia, te gjitha thashethemet u heshten.Tashme ndjente nje siguri perbrenda, nje rehati per te degjuar fjalet e Bekimit, i cili se shpejti do te marre nje udhetim shume me rendesi per te.-Une do te shkoj deri ne vendet arabe, se kam pak pune atje, por do te kthehem inshalla!-tha Bekimi por tashme duke e zbutur tonin edhe me shume. Ai ndjente ne brendi te tij se ndoshta me nuk do ta shohe te dashuren e tij, te cilen e donte shume, ne te cilen ishte dashuruar qe ne shkollen fillore, ndaj se ciles pervec qe e dashuronte, ndjente nje respekt te vecante. 

Ajo ishte tashme per te nje lule ne zemren e tij, lule e cila meriton te ujitet, te rritet, te frymoje bashke me te. Ishte nje vajze besimtare. Kjo ishte ajo qe Bekimin e gezonte me se shumti. -Mire- tha Rejhani me nje ze te miklueshem, duke e ulur koken teposhte. -Tash u rehatova dhe lirisht mund te shkosh ku te duash, por mos harro se ne jemi te fejuar, kemi lidhur zemrat e vetem Allahu mund te na ndaje!- ishin keto fjalet e fundit te Rejhanit, qe i tha ne kete takim.Bekimi e kishte shume te veshtire qe te dashures se tij saktesisht t'i tregoje se per ku e ka ndermend te niset, nga frika se nuk do ta kuptonte, nuk do te ishte ne gjendje te kuptoje se pse niset per atje.....Ne ndarje Bekimi shtrengoi doren e bute te Rejhanit, duke ia prekur unazen ne gishtin e saj. Shikimet e tyre u perpoqen; ajo e shikonte me nje buzeqeshje nga sinqeriteti i zemres, ndersa Bekimi shikonte syte e saj tashme te kthjellur nga lotet e meparshem.U nisen keshtu dalengadale drejt shtepise se Rejhanit, sepse Bekimi kishte vendosur ta percjellte ate deri ne shtepia e saj. Rejhani ndjente nje gezim ne zemer sepse tashme e gjithe bota po e sheh ate se i dashuri i saj nuk e ka lene, krejt thashethemet rane, krejt fjalet e liga per Bekimin deshtuan. 'Me siguri paskan marre gabim njerezit per ndarjen tone, ata paskan kuptuar se Bekimi do te udhetoje dhe e kane ngaterruar me ndarjen'- mendonte Rejhani.

Mu para deres se oborrit te shtepise, Rejhani dhe Bekimi u ndalen dhe shume shkurt kembyen edhe disa fjale. Ndersa Bekimi ma xhaketa e tij nxorri nje zarfe ne te cilen kishte futur nje fotografi. Ishte ajo fotografia kur Bekimi dhe Rejhani ishin kurorezuar te imami i qytetit, mirepo Bekimi kishte dekoruar ate, duke futur fotografine ne mes te nje kartoline e cila kishte dy zemra. Incialet e tyre B dhe R qendronin ne brendi te ketyre zemrave. Rejhani u buzeqesh:- Do ta ruaj si syte e ballit deri kur te kthehesh!-Mire, une shpresoj se do te kthehem shpejt, por me duhet ta them se ne ate rruge per ku jam nise, mund te ndodhe te mos kthehem.Kur Bekimi morri guximin dhe i tha keto fjale, Rejhani menjehere nderroi pamjen e saj.-Pse ku do te shkosh?- tha Rejhani.Bekimi shikonte Rejhanin ndersa ne syte e tij u mbushen me lot. Ai tashme duhet patjeter t'i tregoje asaj, sepse nuk eshte ne rregull te mos i thuash. Nuk eshte mire qe ajo te mbetet ne pritje te perhershme per kthim, ne pritje e cila mund te zgjase tere jeten.-Rejhan e dashur, une e kam ndermend te nisem per ne Palestine, ne Kuds.-Po atje behet lufte Bekim, e di ti kete?- pyeste cuditerisht Rejhani.-Atje vriten njerezit, atje gjaku dhe baroti jane te dashuruar?- tha ajo nga frika qe e ndjente per te.-E di Rejhan, mu per ate une do te shkoj. 

Moti kohe kam dashur te nisem per atje, por tash e kam vendose qe te nisem. Kur shihja vellezerit muslimane duke u vrare, cdo dite me vritej nje pjese e zemres sime, cdo dite kur shihja qe vritej ndonje vella i yni, ndjeja se ai doli fitimtar ndersa une cfar bera? Rejhan, kur pashe nje dite te vrare nje vajze te bukur palestineze, ndersa nena e saj qante afer saj, a me duhet mua arsyetim me shume per t'u nisur. Une nuk e ndjej veten musliman derisa mos te ndjej per muslimanet anekend botes vrasjen e tyre, maltretimet e tyre,nuk mund te qendroj duarlidhur. Fundja fundit, Allahu me therret, nuk kam se cka te bej.Rejhani shikonte edhe pse syte e mbushura me lot, por krenare sepse i dashuri i tij me te cilin lidhi kurore, kishte perbrenda aq force te besimit, aq ndjeshmeri per muslimanet, aq besim se Allahu po e therret. Ajo tashme e kuptoi krejtesisht qellimin e ketij takimi shpejt te thirrur. E dinte se ne ate rruge ndoshta kthim mbrapa nuk ka, por ndjenja e brendshme e imanit nuk e linte qe mos ti thote Bekimit:

-Mos shko. Perkundrazi, ajo e kuptoi se pasi qe qenka puna keshtu, madje edhe ajo ndente pergjegjesi ndaj muslimaneve, motrave te saj, nenave te cilat cdo dite vriteshin nga dora e felliqur e cionisteve.

-Mos fol me- nderpreu fjalet e Bekimit ajo, e cila tashme kishte marre krejt qendrim tjeter. Nuk ishte me ajo Rejhani e bute, e urte, e qete, me ze te ulur. Tashme ajo ndjente veten si nje luaneshe, fjalet e Bekimit e shtuan te ajo ndjenjen e imanit edhe me shume, tashme ajo po ndjen se mund te humb dicka ne kete bote, por te fitoje gjithcka ne boten tjeter.-Shko Bekim!-tha ajo me lote me sy.

-Shko se gjaku te therret, gjaku i nenave, baballareve, motrave, gjaku i femijeve, shko se karvani i shehideve duhet te zbukurohet me ty.Bekimi u habit nga qendrimi i saj i menjehershem, u habit se priste nga ajo largimin e shpejt te saj pa kurrfare lamtumire, me lote ne sy. Por, kesaj here Bekimi e kuptoi shume mire se me cfare vajze ishte fejuar, se cfar te dashure paska pase.Ai tashme e kishte shume te qarte se Rejhani nuk ishte nje vajze e cila verberisht ka kape fene, e cila mendon vetem per çeiz, se si do te vishet diten e dasmes, se si do te jete e lumtur deri ne fund te jetes, se jeta e tyre mund te jete sikur ne perrallat e lexuara.-Lamtumire Rejhan, e dashura ime. Inshalla shihemi shpejt- tha Bekimi edhe pse lotet tashme e tradhetuan. Duart e tij e kishte shume veshtire ti largonte nga duart e saj, por thirrja e Allahut ishte me e madhe se dashuria ndaj saj. 

-Lamtumire Bekim, i dashuri im. Shko se njeriu nuk mund te kete iman te plote nese Allahu dhe Pejgamberi yne nuk jane me te dashur se te gjithe te tjeret.- i thoshte fjalet me ze te dridhur dhe me lote ne sy Rejhani, bukuroshja e nje muxhahidi.Filluan duart te ndahen, filluan zemrat te dridhen edhe me shume, filluan lotet te rrjedhin, syte e tyre edhe me shume ishin perqendruar edhe pse Bekimi filloi te humb ngadale nga pamja. Rejhani, ende pa u zhdukur nga pamja Bekimi, filloi te flase me ze te ngritur:-Me perkujto ne lutjet e tua.... me perkujto ne lutjet e tua.... mer perkujto... dhe zeri i saj tashme u zbut, dhe e mbeshtetur ashtu tek muri i oborrit filloi te qaje me ngasherim. Vendosi duart ne fytyre dhe qau e qau, mirepo mendja e saj nuk ishte e humbur. 

Ajo perseriste duane:- O Allah, Ti e di se cfar ka zemra ime. O Allah, plotesoja deshiren Bekimit, se deshira e tij eshte e imja. Pas nje kohe, me shume se tri jave ne dyert e shtepise se Rejhanit, trokiti nje njeri. Deren e celi Rejhani e cila gjithhere kur trokiste dikush ne dere, mendja i shkonte ne Bekimin. Kujtimet e saj nuk veniteshin aspak, gjithhere ne duate e saj ne namaz perkujtonte ate, lutej per te.

-Me falni zonjushe, ju jeni Rejhani.-Po une jam.-Kam nje leter per ty te cilen me kane thene se duhet t'ua dorezoj ne dore - tha njeriu i panjohur, i cili me t'u pershendetur me te shpejt u largua nga dera.Rejhani tashme menjehere e dinte se letra i kushtohej asaj, dhe e dinte se eshte nga Bekimi.Iku me te shpejte ne dhomen e saj, dhe as qe morri fryme. Mbylli deren e dhomes dhe u shtri ne shtrat. Ngutej te celte letren dedikuar asaj. Zemra filloi ti edhe me shume, ndersa letra dy here i ra prej dores nga shpejtesia me te cilen donte ta celte.

'E dashura Rejhan.Nuk mundja te mos e shkruaj te pakten nje leter deri sa gjendem ketu. Une tashme jam ne Kudsin e shenjte, ne vendin ku Muhammedi a.s. doli imam i te gjithe pejgambereve, prej ku i ngrit per ne miraxh, qytet ne te cilin me krenari hyri Salahudin Ejubi, ne vendin ne te cilin je me afer Xhennetit te Allahut.Kudsi qyteti i mesxhidul Aksase.Deri tash jam shendosh e mire, edhe pse kam qene pak i semure, ndersa mjeku me ka thene se kjo eshte nga nderrimi i klimes.Ashtu sic e paramendoja ishte Kudsi im. Kudsi me arome gjaku, me arome te trupave te shehideve,me arome te Xhennetit me te larte. Ne Kuds nuk bjen kurre shi. Po lahej me lotet e nenave, baballareve, vellezerve, motrave e femijeve per prinderit e tyre. Qyteti i karvanit te shehideve, qyteti i fytyrave te bukura te shehideve, i buzeqeshjes se tyre ne vdekje, i kemishave me gjak, te shpuara nga plumbat.Ky ishte Kudsi im.Por, krenaria e tij eshte shume e madhe, aq e madhe sa vdekja e njerezve ketu, ketu ishte porta per te shkuar ne Xhennet. Kudsi ishte bukuria e atij qe e do Allahun.Ti besoj se je shendosh e mire. Ne fillim doja te te shkruaj nje leter paksa me ndryshe. Nje leter ne te cilen do te kerkoja shume falje, por ne ndarjen tone te fundit e pashe se ti nuk ke nevoje per te kerkuar falje.Cdo dite me bie ndermend per ty, cdo dite pyes veten: Athua cka eshte duke bere, si eshte...?!Nje nate pashe nje enderr shume interesante.Ti ishe veshur ne te bardha ndersa une kisha veshur nje kemishe te bardhe, por krejt gjak. Ashtu duke mbajtur dasmen tone, erdhi Muhammedi a.s. dhe mori pjese ne dasmen tone.'Ti zgjodhe Xhennetin, ndersa ajo do te jete nusja jote e Xhenneti't, me tha nje ze. Kur u zgjova, syte filluan te me lotojne, sepse ndjeja nje paralajmerim, te cilin e quaj te mire une. Por, ti edhe po te me ndodhe dicka, mos u deshpero sepse une te kam ne duate e mia, nuk do te harroj, ndjenjat e mia ndaj teje vetem se jane shtuar edhe me shume. Te lutem, mos harro se Allahu eshte i dashur shume dhe ia ploteson duate muslimanit.Tash dua te perfundoj me kete leter.Te perqafoj nga larg, nga Kudsi i dashur.....Bekimi yt..Selamu alejkum.

Rejhani me te perfunduar letren, me lot ne sy ndjeu nje lehtesim, sepse tashme Bekimi i ishte pergjigjur, nuk e kishte harruar, e kishte ende ne zemer.... Preku unazen e fejeses te cilen me xhelozi te madhe e ruante, ndersa shikimin e drejtoi kah vitrina ku kishte vendosur afer Kur'anit fotografine te cilen ia kishte dhene Bekimi ne ndarje...Pas nje kohe, i njejti person thirri ne telefon duke kerkuar Rejhanin. Ajo e njohu se ishte ai i cili ia kishte dhene letren.-Alo, selamu alejkum. Rejhan ju jeni.-Alejkum selam, po une jam-tha Rejhani.

-Me falni por me duhet te te njoftoj dicka. E kam amanet nga Bekimi. Rejhani filloi te dridhej ndersa zemra filloi ti rrahe me shume. Nuk e dinte se cilat fjale do t'i thote personi ne telefon, shoku i Bekimit. Kishte frike mos eshte ndonje lajm jo i kendshem, mirepo prap mblodhi veten dhe pyeti:-Jam duke ju degjuar, urdheroni. -Me falni me duhet t'ju njoftoj se Bekimi dje ka vdekur ne Kuds. E vrane gjate nje aksioni nga bite e majmunave dhe derrave. Allahu shehid e kishte zgjedhur. Rejhani me te degjuar keto fjale filloi te qaje, ndersa leshoi telefonin sepse ndjeu se dora e saj ishte shume e dobesuar per ta mbajtur metej telefonin. Ashtu duke u dridhur dhe duke qare, per nje çast para syve te saj i dolen si imazhe kujtimet e diteve te lumtura, fytyra e Bekimit, dita e fejeses, takimi i fundit, enderra e tij e shkruar ne leter... Te gjitha keto kujtime per nje sekonde kaluan neper trurin e saj. -Alo, alo... a jeni aty?- thoshte njeriu ne telefonin e leshuar per toke.Rejhani degjoi zerin e tij, edhe pse fuqia e kishte leshuar, morri guximin qe te kape telefonin dhe te pergjigjet:

-Ppoo, me falni.-Bekimi me ka thene edhe dicka para se te nisem kendej. Shkoni te ulesja ne qytet ku jeni takuar se fundi here. Pas uleses aty afer, gerryeni vendin dhe do te gjeni dicka te fshehur nga ai. Selamu Alejkum.

Rejhani mbeti e shtangur. Nuk dinte se c'te bente. Nena e saj erdhi nga dhomat lart, kur degjoi zerin e saj duke qajtur. Ajo e kuptoi se dicka paska ndodhe. Mirepo, Rejhani me lote ne sy, u nis drejt vendit ne te cilin kishte fshehur per te dicka Bekimi. Ajo tashme e kuptoi se Bekimi nuk eshte me ne mesin e te gjalleve, por eshte ne mesin e te gjalleve te Xhennetit. Ajo e kishte kuptuar edhe nje gje, se Bekimi ishte nje prej muslimaneve te rralle qe mund ta beje nje gje, te beje tregti me Allahun. Bekimi kishte bere tregtine me te mire, edhe pse Allahu ia kishte dhene shpirtin, Bekimi ia dorezoi shpirtin Atij per ta perfituar kenaqesine e Tij.Rejhani mberriti te ulesja ne te cilen se fundi here ishte takuar me Bekimin. Pa nje, pa dy, filloi te germoje token pas uleses. Ishte nje pjese e tokes e mbjellur me lule. 

Ngutej me shpejt thuaja se do t'ia marre dikush ate qe eshte duke e kerkuar.Papritmas, ashtu duke gerryer, u duk nje lecke e bardhe. Filloi te gerryej edhe metej dhe nxorri ate lecken e bardhe. Ishte nje lecke e vogel dhe menjehere e celi. Mirepo, brenda leckes gjeja e fshehur kishte qene e mbeshtjellur me leter te bardhe. Kur e celi, c'ke per te pare: ... nje unaze me gur te bardhe, i gravuar mire, ndersa anesh kishte te gravuar inicialet B dhe R. Rejhani e morri unazen, e shikoi mire dhe filloi te qaje. Mori letren e mbeshtjellur dhe e drejtoi. Ne leter shkruante:'E DASHURA IME. MBAJE KETE UNAZE SEPSE TI DO TE JESH HYRIA IME NE XHENNET. DITEN E TAKIMIT TONE, UNE PARA ALLAHUT DO TE DESHMOJ ME GJAKUN NE RROBET E MIA, NDERSA TI ME UNAZEN NE GISHT.'MOS HARRO, SHEHIDI TE KA FEJUAR.BEKIMI.....Rejhani me lot ne sy buzeqeshi, duke e ditur vleren dhe rendesine e ketyre fjaleve. Ajo tashme e dinte se cka ka paralajmeruar Muhammedi a.s. per shehidin.U gezua qe Bekimi, nje musliman shqiptar, ishte nje prej deshmoreve te Kudsit, shehid i Allahut.....