Peng rrugësh jemi


Madje këtu e gjithkund pranishëm, qëndron si "mik" bujarisht.
Vështron hapat e njeriut, drejtë horizont të pafundsisht.
Bashkërisht me të njejtin pranë, krahë buzëve që janë tharë.
Numëron hapat, frymarrjet shuara, të këtij njeriu kalimtarë.

Befasisht takohen, një fund me një fillim, ethe e zjarrë i rrallë.
Shkëputje, madje diku ndarje, diku dhe takim.
Dallgë vdekjesh vërshuar, kalimtarë që jemi.
Gjeneza e jetës njerëzore, që përfunduar me enigmën e një kthimi.

Vërtet vilar botërash, skenarë i pakuptuar, ndoshta dhe trishtuar.
Cdo gjë egzistenciale, e krijuar në tokë, në tokë që përfunduar..
Andaj, edhe trupi drejt tokës shpesh pa shpirt që nisur, e shpirti vemtuar diku që braktisur.
Se, loti dhe syri, shpesh qën divorcuar, ndaj afërsia e tyre kurrë nuk që zbuluar!..