Disa fjalë nga mesi i shumë fjalëve
Do të jetë e dëshirueshme që një erë inspirimi të fryneti
tani mbi mendjen time, erë që do të më jeptë forcën që fjala që po shkruaj të
ishte sa e bukur dhe sa më meritore për atë që kam vendos të shkruaj.
Megjithate, në këtë rast është e njejtë sikur të fryente era sikur jo, sot, do
të them disa fjalë të cilat janë një realitet dhe aktualitet të cilat jetohen
dhe zbatohen ne përdithmeri. Dhe, me të drejtë mund të theme që nëse dikush do
të më pyeste se cilat janë fjalët qe dua më shumë do t`I pergjigjesha që është
fjala nënë dhe mësues. Në personalitetin timë, si një student sot, e dje si një
nxëses kan ndikuar shumë faktor të cilet kanë mundësuar që të kanalizohem si
person dhe nësë dikush bëhet i sukseshëm në jetën e tijë ta dini që më meritorë
per suksesin e tij janë edukuesit, gjegjësisht prindërit dhe mësuesit e tij.
Andaj, thuhet që kënaqësia më e madhe e një mesuesi ështe kur nxënësi arrinë të
shënoj progres më shumë sa ka pas vetë mësuesi, për këtë arsye ata me vrull
mundohen dhe e shtyjnë invazionin e nxënësve të tyre drejt ngritjes së tyre
qoft ajo intelektuale apo profesionale. E gjithë kjo që e bëjnë këta mësues që
për mua janë misionarë të cilat kanë marr mbi supe edukimin dhe formimin e
karakterit të nxënësve, të cilat janë ardhmëria të cilat do të bartin timonin e
kësaj shoqërie dhe do të jenë bartës të flakës mbarkombëtare që dje dhezën
gjyshërit tanë, nuk është gjë tjetër vetëm rezultat I asaj se ata janë “ata” të
cilët më shumë se kushdo tjetër luftojnë për stabilitet dhe prosporitet ne
shoqëri dhe në ardhmërin e shoqërisë.
Deri këtu sa thash besoj që kam përfshi vetëm një segment të
asaj që duhet thënë, nganjëhere fjalët ë shpirtit as nuk shrkuhen e as nuk
thuhen, dhe pesha e tyre ështe aq e madhe saqë letra nuk e mban mbrenda. Un
këtu themë fjalë të vogla, të vobekta por me shpresën që fjalët e vogla të
arrijnë deri te njerëzit e mëdha konkretish deri tek njeriu që po ia dedikoj
këtë punim, që rrjedhimisht ështe njëlloj falmnderimi për të gjitha që ka bërë
për ne në pergjithsi, e për mua ne vecanti.
Nuk harrojm lehtë buzqeshjet e tij në orët e mësimit, kujtoj
shpesh zërin e ziles që shpesh prishtë entuziazmin tonë gjatë debateve që
zhvillonim në të njejtën orë, bile shpesh edhe e kemi lodhur zërin e tij të
pushtetshëm, kujtoj edhe mërzin e përtacëve që jo rrall herë ai me dashurinë
dhe intelegjencën e tij e transoformonte në shpres dhe përpjekje për punë.
Andaj, edhe sot e kësaj dite kur kan kaluar muaj e vite që
jemi nda prej orës se tij, ai vahdon me madhështin dhe konceptin e gjërë që
posedon si individ të jetë në mesin e memories tonë. Ai edhe sot e tutje
vazhdon të instaloj me zemërgjërsin e tij këshilla dhe shërim në pesimizmin
tonë. Do të isha lutur që të gjithë mësimdhënesit e tjerë te posedoninin një
zemërgjërsi të tillë dhe mos të qëndronin indifferent ndaj nxënësve që tani nuk
janë nxënës por student, sepse edhe pse nuk vijnë në orët e mësimit ata
vazhdojn të marrin mësim pre jush dhe ju binden juve me një bindje të
vullnetshme. Mësuesit ose thënë profesorët vazhdojnë gjithmonë të mbeten elitë
per nxënësit e tyre, vecanarisht disa professor të cilet kanë bart me vete
karakteristika të vecanata, butësi, tolerancë, vyrtyte, largpamësia, guximi si
dhe dhembshuria ndaj nxënësve të tyre.
Dhe, sot ne mundohemi që e ardhmja jonë të dëshmoj ne favor
tuajin, ju vetvetitu tërheqni rrepekt tek ne, ana juaj morale na detyron të ju
imitojm dhe të dojmë të ju kopjojmë, vetvetiu imponoheni tek ne dhe jo
rastësisht kthejm sytë nga ju kur kemi nevojë, jo rrallë herë edhe kërkojmë
ndihmë.
Andaj ndonjëher edhe na gjykoni, gjykonani se me të vërtet
ju kemi pranë cdoher dhe dimë se si të ju cmojmë e vlerësojme. Ju, për ne jeni
një thesar I pashterrurr që saher që mbetemi bosh marrin prej thesari, saher që
ndjehemi të ftohur afrohemi dhe ngrohemi, saher që lodhëmi afrohemi dhe
gjenerohemi për një tentim edhe më të fortë ne jëtë.
Sepse, sinqerisht nësë nje popull ndërton nje godinë punëtor
ndoshta janë nxënësit por përpilues të skicës së asaj godine janë dhe vazhdojnë
te jenë gjithmon mësuesit.
No comments:
Post a Comment