Të huaj

Sishim vec dy të huaj, si mos t`jemi kur ti heshte si lulja e një vere

Pranë shumë fare ti më kishe, edhe pse ishte ditë e ngrohtë, pranvere..

Sishim lojë e një fati,e as njohje e rastësishme

Ishim dy zemra të njejta, por me prejardhje të ndryshme

Në këtë qytet të përdhosur, që në veti na ngërthen

Nuk na len të takohemi, njëri shkon e tjetri vjen

Pse ndodh kështu!  jetën në të bardh stolise, e vyeshme..

Ne jemi dy mendje të njejta, por, me kuptime të ndryshme

Ecim s`bashku  të përvuajtur, jemi pre e të njejtin terr

Ndoshta vet ne ngurrojnë, zemrave zërin për t`ja nxjerrë

Dhe ne ecim të ngurruar, madje tepër qetësisht

Pas gjithckaje, dikur… të penduar mbetemi dhe të huaj, natyrisht!