Lamtumirë vendlindje!

Se zemra përdridhet, si gjarpër i zi

Gjera kthej kokën pas, veshtroj ato shtëpi

Malli për to se më vlon, ngadalë ngadalë

Më falni shtëpi të fshatit tim, që sju thash kurrë “më fal”.

Se stuhitë e forta, të godasin bijtë

Të hapin boshllëke,  e t`i vërbojnë syte

Oh sa keq, tmerrë e padrejtësi

Të rritesh në fshat, e të shpërngulesh që aty

Vec një jetë  e tillë, të vret në qetësi, zemrën vaj mbush

Kokën sec kthej pas, jetoj këtu dikur, dikush..

Megjithse ishte fshat, gjithandej vec dhe

Vërtet e cmoja shumë, do bëhesha edhe dëshmorë për këtë “atdhe”.